10x Zo herken je een Turkse opvoeding
Turkse opvoeding? Welke opvoeding? Kinderen worden in Turkije aardig hoog op een voetstuk geplaatst. Daardoor lijkt het er in sommige gevallen op alsof er helemaal geen sprake is van opvoeding. Tenminste niet, zoals wij dat kennen, met ritme en regelmaat!
De Turkse opvoeding
1. Laat opblijven? Da’s normaal!
Vaak zijn kinderen tot laat nog buiten, zeker in de zomer. Dan zie je ze vanaf jongs af aan met de ouders gezellig picknicken vlakbij de zee. Of in het park. Of gewoon lekker buiten op het balkon. Sommige kleintjes slapen rustig op een kleedje, terwijl andere kleintjes zich samen met de andere oudere kinderen vermaken met elkaar. Ook als ze de volgende dag naar school moeten.
Op zich is het ergens logisch. Zeker na een hete zomerdag. Wat is het dan heerlijk om er als gezin even samen op uit te gaan. Bovendien hebben veel ouders in Turkije samen lange werkweken, waardoor quality time met de kinderen er nog wel eens bij in wil schieten. Zo halen ze dat ’s avonds dan met elkaar in. Tja, waarom niet. Best relaxed ook wel.
Lees ook: De 10 geboden voor schoonmoeder
2. Respect!
O, echt onopgevoed zijn Turkse kinderen ook niet. Verwend misschien. Het voetstuk is soms bijzonder hoog. Toch leren ze al vroeg dat het belangrijk is om respect te hebben voor ouderen. Bij begroeting met een ouder iemand – zeker als dat een familielid is – wordt er een kus gedrukt op de hand, die vervolgens tegen het eigen voorhoofd wordt gedrukt. Hiermee valt overigens ook nog wat te verdienen. Bij feesten en partijen krijgt het kind meestal nog wat toegestopt (geld) van dedesi of nina of teze zus en zo.
3. De hik?
Baby of niet: Als je kind de hik heeft helpt het om een beetje citroen op de tong te doen. Vies? Ja, maar het helpt echt tegen de hik. Bij het consultatiebureau in Nederland zijn veel verschillende dingetjes, waarvan wij echt zeggen: NOT DONE! Zoals dus citroen bij een baby en ook honing tot 1 jaar. In Turkije hebben ze geen consternatiebureau. Misschien een stuk rustiger, maar ergens wellicht ook een gemis?
4. Wantjes voor de pasgeborene!
In geen enkel ander land zie ik het zoveel. Wantjes of handschoentjes voor de pasgeborene, zodat die zichzelf niet kan krabben. Ergens wel logisch. Je ziet ze hier ook steeds meer, maar ik moest er toch niet aan denken, met twee sabbelende kindjes. De een op de duim, de ander op de vingertjes. Gewoon de nageltjes goed kort houden, vanaf het moment dat het mag. Toch?
5. Goed inpakken die hap!
Kleintjes zijn soms dusdanig ingepakt, dat je denkt dat ze op de Noordpool leven. Ehm, nee: je hebt een middellands zeeklimaat. Heerlijk dus. Natuurlijk, kan het koud zijn in de winter, maar kom op… Soms is te dik ingepakt, echt te dik ingepakt!
6. De televisie staat altijd aan
Is dat nu iets Turks? Of niet? Ik vond het opvallend, in vergelijking met Nederlandse huishoudens, hoe vaak en veel de televisie aan staat. Vanaf ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat. Soms wordt er niet eens naar gekeken. En die Turkse soaps, plus natuurlijk de talkshows. Geweldig. Langdradig. Met heel veel reclame tussendoor. Als Turks kind weet je waarschijnlijk niet beter…. Alhoewel dit iets is wat ook in steeds meer Nederlandse huishoudens voorkomt volgens mij.
7. Eten, eten, eten…
“Ye! Ye! Ye!” wordt er vaak gezegd, als je meer moet eten. Voordat je het weet ligt er een volgende portie op je bord. Zeker als er gasten aan tafel zitten, is dat vrij normaal. Maar ook kinderen moeten goed eten. Gekookte groenten en stamppotten, daar hebben de Turkse kinderen (gelukkig?) nooit van gehoord. Toegegeven, ze groeien op met een heerlijke keuken! Veel salades: van brocoli, en rode kool naar wortel, maar ook diverse specialiteiten die verschillen per regio. Zelf vind ik het helemaal niet erg om de Turkse keuken te integreren met wat wij de Nederlanse keuken noemen *Kuch, kuch*. Zo aten we – toen de man laatst van huis was –lekker stamppot andijvie mét Turkse kofte!
Lees ook: Lieve dochter, jij hebt Turks bloed…
8. Je bent goud waard!
Vanaf het moment dat je bent geboren, ben je goud waard. Als kleine baby krijg je goud opgespeld. Vaak met een klein speldje, met een klein kraaltje eraan, met een oogje erin. Ofwel nazar. Het oog dat je moet beschermen tegen het kwaad. Het is een mooie traditie, die zich doorzet tot je trouwen. Ook dan ontvang je weer goud van je (schoon)ouders. Je kunt het zien als bruidsschat, maar tegenwoordig is het bij veel Turken toch meer gewoon traditie, dan dat het echt als bruidsschat bedoeld wordt.
9. Jongens zijn verwend
Ja, echt. Jongens zijn wel een stukje verwender, vind ik dan… Vaak ook echte mama’s kindjes. Misschien is dat overal zo, maar in Turkije nog eens extra. Ze worden behandeld alsof ze koninklijke bloed hebben. Mooi? Misschien. Maar het kan ook over de top zijn. Een beetje opvoeding kan dan geen kwaad met regeltjes enzo. Structuur en consequenties die volgen op ongewenst gedrag.
10. De besnijdenis
Last but not least. Iets waar Nederlandse mama’s zich heel druk om zouden maken: de besnijdenis. Bijna alle jongetjes worden besneden of ze nu moslim zijn of niet. In veel gevallen wordt het bij seculiere Turken ook gedaan om hygiënische redenen. Meestal wanneer de kleine nog een baby is en gelukkig mét verdoving! In veel gevallen gebeurt het ook met religieuze redenen. In dat geval wordt er een groot feest om heen georganiseerd, waarbij de jongen echt gekleed als prins, het hele feest ondergaat en veel cadeaus ontvangt… Een hele optocht volgt door de straten, waarbij uitbundig getoeterd wordt. Hoe zal ook eens niet… 😜
Wat ben ik vergeten en is volgens jou echt heel erg typerend voor een Turkse opvoeding? Praat mee op Facebook of hieronder.
Photo by Laura Garcia from Pexels