Dit kind
Vanmiddag lag je op de bank. Afgedraaid, na weer een schooldag. Ik was even in de keuken bezig toen je broertje naar me toe kwam. “Mama, Notje lapen!”. Een blik op je poppengezichtje. Een zacht snurkje ontsnapte aan je neusje. En in een klap was ik weer terug, zo’n drieënhalf jaar terug. Ik schreef toen dit gedicht, en het past je nog als was het je lievelingsjas. Het past mij ook nog net als toen.
Dit kind
Ik houd dit kind in mijn armen
dit blonde cadeau, dit zachte geschenk
ik houd dit kind in mijn armen
dat maakt dat ik steeds meer voel dan denk
Dit kind rust haar hoofd op mijn schouder
in vol vertrouwen, met ogen open zo wijd
dit kind rust haar hoofd op mijn schouder
het is net of het stilstaat, de kostbare tijd
Dit kind is zacht in al haar manieren
in hoe ze lacht en hoe ze praat
dit kind is zacht in al haar manieren
in hoe ze aanschouwt en hoe ze slaapt
Dit kind maakt alles in mij open
vervlecht alles wat ik voel tot éen
een elektrische brij van emoties
zoals dit kind is er geen
Dit kind maakt voor altijd alles anders
maar is zich daarvan niet bewust
zal dit kind in mijn armen ooit weten
hoe zij mij wakker heeft gekust