Ontslagen wegens zwangerschap?!
Linda Bosscher
Nou hier zit ik dan. Ik had er natuurlijk wel over gehoord. Dingen over gelezen. Maar ik had nooit verwacht dat het mij zou overkomen. Ik wist vanaf begin af aan heel goed dat de mogelijkheid bestond, maar toch hield ik mezelf voor dat het niet zou gaan gebeuren. Niet met mij. Toch heb ik net, met mijn bolle buik, een WW-uitkering aangevraagd bij het UWV.
Twee jaar geleden werd ik aangenomen bij het bedrijf waar ik alleen deze maand nog mag werken. Toen was onze oudste anderhalf jaar oud. Ik heb er geen geheim van gemaakt dat er ooit wel een tweede zou komen, maar dat dat niet voor de nabije toekomst op de planning stond.
Lees ook: Wanneer een tweede kindje?
Zwangerschapstest
Ondertussen ben ik 33 weken zwanger van de tweede. Toen ik in december de zwangerschapstest deed en wist wanneer ik ongeveer uitgerekend zou zijn, spookte het natuurlijk wel gelijk door mijn hoofd. Het begin van mijn verlof zou namelijk samenvallen met het aflopen van mijn tweede tijdelijke contract. Toch maakte ik me daar helemaal geen zorgen over. Wie dan leeft…
Nooit kritiek
Tot een paar weken geleden maakte ik me eigenlijk nog steeds geen zorgen. Ik had nog niks gehoord, alles liep lekker op het werk en ik kreeg nooit kritiek van mijn werkgevers. Complimenten vliegen er bij ons ook niet over de werkvloer, maar heel af en toe kreeg ik zelfs een voorzichtig schouderklopje. Ik wist dat ik goed functioneerde, en dat ik mijn werk (minstens!) naar behoren uitvoerde. Ik was ondanks mijn zwangerschap en peuter thuis nog hartstikke flexibel en heb nooit gevraagd of het werk dat ik doe, wat fysiek redelijk wat van je vraagt, aangepast kon worden. Ik deed nog precies hetzelfde werk als voor de zwangerschap…
De ideale werkneemster toch?
Toch niet. We hadden eind mei op vakantie. Lekker nog even drie weken met zijn drietjes genieten voor de kleine zich aandient. In de dagen voor de vakantie gebeurden er een paar dingen op het werk, waardoor ik ineens in de gaten kreeg dat een contractverlenging er misschien toch niet zou komen. Ik heb om opheldering gevraagd bij mijn werkgever en die bevestigde op de dag voordat we op vakantie zouden gaan mijn vermoedens: mijn contract zou helaas niet verlengd worden.
Helaas…
Helaas? Als ze het dan zo spijtig vinden waarom wordt het contract dan niet verlengd? Waarom is er dan geen gesprek met mij aan gegaan? Waarom heb ik niet eerder gehoord dat ik niet goed genoeg ben om na mijn verlof weer terug te komen? Die dag waren dat allemaal vragen die ik door mijn boze tranen heen op mijn man afvuurde. Die ik op iets minder boze toon aan mijn werkgevers heb gesteld. Mijn man had het antwoord niet. Hij was net zo verbaasd als ik. Op een antwoord van mijn werkgevers zit ik nog steeds te wachten…
Toegegeven, ze hoeven geen reden op te geven. Maar ik heb daar twee jaar gewerkt. Het is een klein bedrijf waar we bijna dagelijks contact hebben met onze werkgevers. En nog doen ze elke dag alsof er niks aan de hand is. Alsof ze me niet de deur hebben gewezen. Alsof we nog even goede vrienden zijn. Dat maakt deze hele situatie extra zuur. Had dit dan niet op een andere manier gekund?
Omdat ik de ware redenen niet weet, houd ik het er maar op dat ik mag vertrekken omdat ik zwanger ben. Dit kunnen ze natuurlijk ook nooit toegeven. Het UWV stelt op hun website heel begripvol: “Tijdens zwangerschapsverlof mag een tijdelijk contract opgezegd worden door de werkgever. De zwangerschap mag hier echter niet de reden van zijn.” Duhu. Werkgevers zullen nooit toegeven dat ze je kwijt willen, omdat je zwanger bent… Bedankt voor niks, UWV.
Zakelijk gezien zal dit voor mijn werkgevers wel de meest voordelige oplossing zijn. Ik ben er straks toch al vier maanden uit. Uit het oog, uit het hart zeg maar. Iemand anders zal mijn werk in die periode over moeten nemen. Voor mijn taken is er nieuw personeel aangenomen. Waarom die dan niet twee jaar aan het lijntje houden met een tijdelijk contract?
Lees ook: Hoogzwanger en belazerd worden. Het zal je gebeuren…
Niet onbezorgd genieten
Hoewel ik me er niet al te druk over kan en wil maken, betekent het wel dat ik na mijn verlof moet gaan solliciteren. Eigenlijk al tijdens mijn verlof, wil ik na mijn zwangerschapsuitkering weer aan het werk gaan. Het betekent dus dat ik niet onbezorgd van mijn verlof kan gaan genieten. Waar andere moeders opzien tegen de dag dat ze hun kindje van net drie maanden naar de oppas moeten brengen, omdat ze zelf weer aan het werk moeten, moet ik na de geboorte van onze kleine man eigenlijk zorgen dat ik zo snel mogelijk weer een baan heb. Tussen het voeden en luiers verschonen door speuren naar vacatures op internet en sollicitatiebrieven schrijven. Niet helemaal wat ik me ervan voorgesteld had…
Leuke baan afgenomen
Dat ze me mijn leuke baan en lieve collega’s hebben afgenomen is nog tot daar aan toe. Maar dat er boven mijn zwangerschapsverlof en de geboorte van onze tweede zoon nu al een grijze wolk hangt, zal ik ze nooit vergeven. Ondanks dat mijn man nog wel aan het bedrijf verbonden is, staan ze niet op de adressenlijst voor een geboortekaartje. En worden ze ‘helaas’ ook niet uitgenodigd voor een kraambezoekje. Uit het oog…
Lees ook: dit artikel op Intermediair. Weet waar je recht op hebt!
Bron beeld: Pixabay