Een brelfie? Elke manier van voeden is een selfie waard!
Denise Meijer
Ik ben het zo verschrikkelijk zat dat borstvoeding nog altijd zo’n ‘ding’ blijkt te zijn.
Dat je kennelijk ‘minder’ bent als je het niet probeert. Dat je minstens bloed, zweet en tranen met de moedermelk moet uitstoten om erbij te horen en dat een rotgevoel wanneer je besluit om te stoppen, bijna een gegeven lijkt…!
Ik snap ook dat dit van twee kanten komt. Dat een moeder die op een bankje in het park borstvoeding geeft, rotopmerkingen te verduren krijgt, want een tiet? Die hoort in het openbaar niet. Ondertussen heeft de desbetreffende persoon die een dergelijke opmerking maakt, een jaarabonnement op de eerste de beste louche 18+ website die er te vinden is. Just sayin…
Een Quinoa-vretende-geitewollensokkentrut?
Daarnaast is het geven van borstvoeding net zo min teken dat je een geitewollensokkentrut zal zijn, of met elk dromerig kiekje van je drinkende kind de kunstvoeding-mama een trap in haar noten wilt geven… Een moeder die borstvoeding geeft, is niet per direct een biologische, ergonomisch dragende, granen-kauwende, Quinoa-fan. Ze is er heus niet alleen maar op uit om haar ge-wel-di-ge prestatie eens schaamteloos onder je neus te wrijven. Al mogen ze natuurlijk stiekem best een beetje trots zijn. Iets wat ik best durf te beamen, trouwens.
Lees ook: Pannekoeken van borstvoeding (en andere lekkernijen)
Gestopt, maar zonder gene
Ik kan me dan ook prima vinden, in beide zijden van de o, zo bekende borst- en kunstvoedingsmunt. Ik ben namelijk een moeder die uiteindelijk dolgraag borstvoeding wilde geven, maar lichamelijk niet capabel genoeg bleek om dit voor elkaar te krijgen.
Kolven, theetjes, huid-op-huidcontact, lactatiedeskundigen, online advies… Er is niets waar ik geen beroep op heb gedaan tijdens mijn kortdurende borstvoedingsperiode. Wonderlijk, als je je bedenkt dat ik eigenlijk niet eens wilde proberen. Maar uiteindelijk besloot ik last-minute om de oude, vertrouwde melkmachines. Voor de laatste keer maar een slinger te geven en toch een poging te wagen.
Zonder succes, zoals je hierboven kan lezen, maar ik voel me niet rot, niet minder en geen slechtere moeder. Ik ben oprecht trots op de prestatie. Al zou menig mens kunnen zeggen dat ik niets heb om trots op te zijn.
De benadering maakte het verschil
Maar het verschil voor zit hem in de manier waarop ik gesteund werd in mijn beslissingen.
Allereerst in mijn keuze om überhaupt te beginnen. Of om mogelijk niet eens te beginnen, in mijn geval. Daarnaast met de hulp die ik nodig had om de situatie te verbeteren, ook al was dat zonder resultaat. Uiteindelijk resulterend in de keuze dat ik mezelf niet meer onder druk zou zetten om iets voor elkaar te krijgen, wat toch niet zou lukken. Het was allemaal MIJN keuze. Er was niemand me ooit het gevoel heeft gegeven dat dit anders was. En zo hoort het ook! Het feit dat ik de moeite deed, kwam uit mezelf. En ik betwijfel of ik dit alles had gedaan als ik de Campina-borstkolf onder mijn neus geschoven had gekregen en er een ‘moetje’ aan vastzat.
Lees ook: Kolven tijdens werk is je goed recht!
Want wie bepaald er uiteindelijk hoelang je borstvoeding geeft?
Jij!
En wie bepaalt het of je van plan bent om überhaupt borstvoeding te gaan geven?
Raad eens…! Jij! Daar is geen discussie over mogelijk. Het is jouw leven, jouw lichaam en jouw baby. Wat jij het beste acht is niet iets waar iemand over oordelen kan.
De VN en de ‘brelfies’
De VN kan hoog van de daken schreeuwen en brelfies (selfies van een moeder die haar baby borstvoeding geeft) een verschrikkelijk goed initiatief vinden, maar laten we niet vergeten dat kunstvoeding een prima alternatief is. Iets wat een beetje verloren gaat in de huidige borstvoeding-propaganda.
Kunstvoeding is geen vette, ongezonde hap vanuit de snackbar, maar een eveneens gezonde keuze. Net zoals een hap spinazie en een appel beide gezond zijn en ook al valt er wat te zeggen over welke van deze voedingsmiddelen precies het gezondste is; het is altijd nog beter dan alle andere troep wat er hedendaags te verkrijgen is.
Lees ook: Kunstvoeding is geen Happy Meal!
Brelfie… wat!???
Maar goed: om die reden lijkt het me toch een prima idee om eens te stoppen. Niet met borstvoeding (haha!), maar met elkaar het zo verschrikkelijk lastig maken als het gaat om de voeding van onze kinderen. Ik denk dat het hele ‘taboe’ van borstvoeding geven dan namelijk ook vanzelf verdwijnen zal en we (hoe onwaarschijnlijk het nu ook lijkt) hetzelfde kijken naar een brelfie, zoals we naar elke andere foto van een moeder een haar baby kijken.
In ieder geval zonder verdere irritatie en het gevoel dat er dikke-vette-middelvinger achter zo’n prachtige foto zit.
Voor een ieder die het wilt weten. Lieve moeders. Ik sta achter jullie keuze. Of dit nu borstvoeding betreft of niet.
Bron beeld: Pixabay