Als je spijt hebt van je kind…
Linda Bosscher
Misschien kun je je er niets bij voorstellen (of wel) maar ze bestaan wel degelijk. Mensen die echt spijt hebben. Van hun kinderen bijvoorbeeld. Veel dingen in het leven kun je met enige inspanning gewoon ongedaan maken of veranderen. Baan niet meer leuk? Huis niet leuk? Uitgekeken op je partner? Dan ga je op zoek naar iets anders. Maar… Wat als je voor kinderen hebt gekozen en het ouderschap valt tegen. Zo erg dat je echt spijt hebt van je keuze en jezelf diep ongelukkig voelt. Je kunt het nooit meer terugdraaien. Ik bedoel, je kunt ze ook niet wegdoen ofzo.
I hear you
Ik kan me heel goed voorstellen dat er mensen zijn die spijt hebben van het krijgen van kinderen. Ik meen dit serieus! Het ouderschap is een ingrijpende verandering waarvan je de gevolgen niet altijd van kunt overzien. Je weet toch helemaal niet waar je aan begint? Verhalen van een ander zijn ook niet echt betrouwbaar. De één vindt het geweldig, de ander vindt kinderen krijgen higly overrated en weer een ander vindt het er net iets tussenin. Laten we het nog maar niet hebben over al het relatie gedoe wat het op kan leveren, juist doordat er kinderen zijn gekomen.
Laatst sprak ik iemand die op onderzoek uitging om zo een antwoord te krijgen op zijn vraag: wel of geen kinderen? Hij vroeg mensen wat er nu zo leuk was. Iedereen keek hem verbaasd aan. Wat zou jij antwoorden als iemand je deze vraag zou stellen?
Nee, het mag niet…
Tegenwoordig wordt alles rondom het ouderschap ook zo opgehemeld. O wee als je iets zegt wat afwijkt van de standaard. Je moet nu eenmaal ‘dankbaar’ zijn voor het geschenk wat je hebt gekregen en weet ik het wat nog meer. En ondanks dat we allemaal ons mond vol hebben over ‘eerlijkheid en respect naar elkaar toe’ mag je dit toch echt niet zeggen. Mensen worden boos, misselijk, kriegel. De nekharen gaan meteen overeind staan. Maar waarom eigenlijk? Omdat de een zich iets niet voor kan stellen mag de ander het dus niet voelen, laat staan uitspreken? Ja, laten we het met zijn allen verbieden om er iets over te zeggen dan lijkt het net alsof het niet bestaat.
Het is maar hoe je het bekijkt
Zeggen dat je spijt hebt van de gemaakte keuze staat volgens mij voor velen gelijk aan zeggen dat je niet van je kinderen houdt. Maar zeg je dat ook echt dat je niet van je kinderen houdt als je spijt betuigt? En kan het juist ook niet heel sterk zijn om het eerlijk uit te spreken als je echt spijt hebt? En als je zegt dat je het in een volgend leven allemaal heel anders zou doen. Is dat dan ook een soort van spijt?
Ja, het mag…
Wat mij betreft mag iemand het best zeggen. Je geeft gewoon een gevoel weer. Wat kan daar nu mis mee zijn? Je gevoel uitspreken zegt (in de meeste gevallen) helemaal niets over wat voor soort ouder je bent, je opvoedkundige kwaliteiten of gevoelens die je hebt voor je kind. Zolang je gewoon je verantwoordelijkheid neemt en je kinderen liefdevol opvoedt is er toch niets aan de hand?
Wat als?
We hebben toch allemaal wel eens van die dagen dat je het liefst je koffer zou pakken en even zou willen vertrekken uit je leven? Naar een tropisch eiland bijvoorbeeld. Ver weg van alle verantwoordelijkheden en het woord ‘mama’. In je fantasie laat je dan al je dromen uitkomen die je met kinderen (in je buurt) niet kan vervullen. Volgens mij is zo’n ‘wat als’ moment heel normaal. Net zoiets als ‘wat zou ik doen als ik een miljoen zou winnen?’
Ik vertrek!
Nu is het geval dat ik iemand ken die de daad écht bij het woord gevoegd heeft. Diep ongelukkig en daarom gekozen voor het eigen geluk. En zoiets gaat nog verbazingwekkend makkelijk kan ik je vertellen. Je stapt in het vliegtuig en weg ben je. ‘Sorry schat, ik kan niet anders. Lever jij ze maar af want ik heb spijt van ze. Had ze nooit moeten krijgen. Ik vertrek naar een beter leven op een tropisch eiland.’
Als ik het over kon doen
Ja echt. Je kunt dus zomaar geen zin meer hebben in het ouderschap en er op elk moment gewoon mee kappen omdat je spijt hebt. En alles goed geregeld hebben betekent uiteindelijk helemaal niets voor degene die achterblijft. Gezag? Mijn reet… Nou, daar word ik nou boos van. Misschien zou er dus juist wat meer aandacht en openheid moeten zijn over dit aspect wat het ouderschap met zich mee kan brengen. Laten we het taboe doorbreken en het omarmen. Op die manier kunnen misschien een hoop problemen voorkomen worden. Wie zijn billen brandt, moet op de blaren zitten maar als ik alles van te voren had geweten…
Deze blog is anoniem geplaatst.