Is monogamie nog wel van deze tijd?
Linda Bosscher
Mijn naam is Evelien, ik ben 39 jaar en ik vrij met een ander. Ik heb het me wel eens afgevraagd. Ik heb het zelfs wel eens opgezocht of het bestaat. Een afkickkliniek voor mensen die niet monogaam zijn. Met z’n allen in de welbekende kring. Iedere sessie beginnen met je naam en je ‘probleem’. Ja, ik trek de vergelijking met de AA. De Anonieme Alcoholisten. Anoniem, omdat het een taboe is. Net als mijn verhaal. Anoniem op papier gezet. Het doet me pijn, maar ik heb nog niet het lef om openlijk onder de guillotine te gaan liggen. Ik heb namelijk regelmatig seks met iemand anders dan mijn man…….
Liefde op het eerste gezicht
Het was de zomer van 1990 dat ik Pieter ontmoette. Ik weet dat liefde op het eerste gezicht bestaat, want dat was wat er gebeurde toen hij de eerste keer in mijn ogen keek. Inmiddels 25 jaar geleden. De liefde bleek wederzijds en onze hele jeugd hebben we samen beleefd. Na een verkeringstijd van 8 jaar trouwden we en zijn inmiddels de trotse ouders van 2 dochters en een zoon.
Toen onze kinderen allemaal naar de basisschool waren, kregen we eindelijk weer wat lucht en leken de heerlijke, maar zeker ook vermoeiende tropenjaren voorbij. Ik startte een eigen bedrijf en alles ging ons voor de wind. Tijdens mijn hele huwelijk met Pieter was ik altijd al een flinke flirt en ik lieg als ik me niet regelmatig heb afgevraagd hoe ‘het’ met een ander zou zijn. Echter overwonnen altijd de normen en waarden waar ik mee ben opgevoed en nooit ging ik over de schreef.
Hotelkamer
Op een dag ontmoette ik Chris op een congres. Daar was die welbekende ‘klik’. We spraken honderduit en ik merkte dat een klein stemmetje in mijn hoofd zich afvroeg hoe het zou zijn om zijn lippen op de mijne te voelen. Tijdens de naborrel stroomde de alcohol rijkelijk en voordat ik het echt besefte, belandde ik met Chris in zijn hotelkamer. Die nacht vreeën we de sterren van de hemel.
De volgende dag voelde ik een enorme schaamte en spijt. Maar ik voelde méér. Ik voelde me begeerd en vrouw van de wereld.
Ik dacht aan Pieter. Mijn man, mijn maatje. Als vader en als partner vind ik hem geweldig, maar als minnaar viel er eigenlijk al jaren niet zo heel veel meer te halen. Waar hij lief en teder is, verlangde ik naar meer passie en hartstocht, alle remmen los en opwinding.
Wacht, don’t shoot me. Heel vaak hebben we ons seksleven een boost (proberen) te geven, maar op een gegeven moment is toch alles gesneden koek. Je weet feilloos wat er gebeurt en hoe de ander voelt en omgekeerd.
Sexy lingerie
Even heb ik getwijfeld of ik het Pieter meteen zou vertellen. Maar ik besloot dat ik dit eerst voor mezelf wilde uitzoeken. Mijn contact met Chris bleef. We appten dagelijks en spraken af en toe af. De euforie en blijdschap samenhangend met deze ‘affaire’ wonnen het al snel van mijn schuldgevoel. Ik bloeide op. Ik werd weer gezien en zag ook mezelf weer staan. Ik straalde en nam weer de moeite om me mooi te kleden, sexy lingerie te kopen, gunde mezelf weer bezoekjes aan de schoonheidsspecialiste. Ik zong de hele dag en had energie voor tien. Ook Pieter en de kinderen bleef dit niet onopgemerkt. We hadden het heerlijk samen. Ik had geen reden meer om te zeuren op dagelijkse dingen nu ik het leven zag door een prachtige roze bril.
Oordelende vriendinnen
In die periode heb ik zo nu en dan bij mijn beste vriendinnen geprobeerd een zaadje te zaaien. Ik ving bot. Keihard. Ik mocht wel eens even bij mezelf te rade gaan wat er mis was in mijn huwelijk en hoewel ze mij mijn ‘pleziertje’ gunden, oordeelden ze allen dat het heel veel zei over mijn in hun ogen wankelende huwelijk. Dit terwijl ze even daarvoor mij nog complimenteerde met het feit dat ik er zo stralend uit zag en vroegen naar mijn geheim voor zo een fijne relatie met kinderen en manlief.
Ook bleef het schuldgevoel aan me klagen. Niet om de affaire, maar om het verzwijgen. Geloof me, ik heb me een rotje gelezen in alle monogame zelfhulpboeken die er bestaan. Ja, ik ben zelfs met een psycholoog gaan praten aangaande mijn ‘probleem’. Godszijdank trof ik door lange ziekte van mijn eerste psycholoog een heel openminded nieuwe. Deze liet me inzien dat sommige mensen wellicht helemaal niet gemaakt zijn om monogaam te zijn. Dat het in heel veel culturen zelfs heel goed werkt en als ik dacht dat het voor mij zou werken, ik daar een weg in moest gaan zoeken. Maar niet in het geniep.
Ze gaf me artikelen over andere opties als swingen, parenclubs, vrije relaties en hoe andere culturen dit doen en ‘zien’.
Langzaam maar zeker kreeg ik het voor mezelf op een rijtje. Ik voelde me krachtig en sterk genoeg om het gesprek met Pieter aan te gaan. Want één ding wist ik zeker, hem wilde ik niet kwijt. Als hij hier niet aan mee zou willen werken, moest het klaar zijn.
Verlangens op tafel
Pieter verraste me. Natuurlijk schrok hij, maar hij zei dat hij altijd wel geweten en gevoeld heeft dat ik een vrije geest heb en dat juist ook dat hem aantrok in mij. Tevens had hij ook de veranderingen van de afgelopen weken opgemerkt. Hoe ik straalde en volop van het leven genoot. En dat dat ook onze relatie ten goede was gekomen. Dat ik door die affaire juist NIET bij hem weg wilde. Hij stond dus niet negatief tegenover mijn verlangen, maar wèl tegenover hoe andere mensen erover zouden oordelen. En natuurlijk dat hij me kwijt zou raken. Avonden hebben we er over gepraat. Stukje bij beetje kreeg het vorm. Pieter gaf aan zelf niet die behoefte te voelen, maar dat kan natuurlijk altijd in de toekomst veranderen. We overtuigden elkaar van het feit dat het juist een ultieme vorm van liefde is wanneer je de ander gunt om buitenshuis te vrijen. Je gunt degene iets dat hij/zij thuis niet krijgt in plaats van jarenlang gefrustreerd rond te lopen. Ook hebben we afspraken gemaakt. We hoeven het niet van elkaar te weten en houden het ook binnenshuis. Het harde oordeel van anderen kunnen we (nog) niet handelen.
Regelmatig zie ik het onderwerp ‘polygamie’ voorbijkomen in verschillende artikelen, tijdschrijften, blogs. Bijna durf ik niet meer de reacties te openen. Ze maken vreselijk veel emoties bij mij los. Ze doen me vooral heel veel pijn. Iedereen heeft er een mening over en zelden is deze positief of inlevend. Als je het bed deelt met andere personen naast je eigen man, word je uitgekotst. Je bent een slet, een hoer. Je moet je maar eens afvragen wat er mis is met je relatie, met jezelf en of je soms een slechte opvoeding genoten hebt. Dat je een slechte moeder en voorbeeld zou zijn. Dat ze je de handen zouden moeten afhakken. Geloof me, ik heb het allemaal voorbij zien komen.
Er was een tijd dat ik me probeerde te verdedigen. En nog steeds voel ik de noodzaak om het uit te leggen. Het zou zo fijn zijn wanneer we elkaar in onze waarde zouden kunnen laten. Wanneer ik om me heen kijk zie ik zoveel ingekakte huwelijken waar vader en moeder elkaar zwaar gefrustreerd af lopen te katten. Ik zou ze dan bijna aan de hand willen meenemen en ons ‘geheim’ willen delen.
Wat ik vooral wil zeggen: oordeel niet te snel, want voor ons werkt het wèl!
Dit verhaal is anoniem geschreven.