Ik heb levenslang!
Vandaag heb ik weer een realitycheck gehad. Niet zo’n kleintje hoor. Nee, ik ben flink met mijn neus op de feiten gedrukt. En het ergst is, ik ben zelf de veroorzaker. Natuurlijk kan ik allerlei excuses maken waardoor ik even iets minder ermee bezig was, maar let’s face it… Er is hier maar één schuldige.
Levenstijl
We leven in een tijdperk waar het allemaal gezond moet. Sportief moet. Waar het tempo hoog ligt. De eisen aan mensen zijn hoger geworden. Werken, sporten, quality time met gezin, hobby’s, er standaard uitzien alsof je klaar bent om de wereld te veroveren en, niet te vergeten, de broodnodige me-time.
Met maar 24 uur in een etmaal kan dat wel eens lastig zijn. En als je dan eens een mindere periode hebt, dan is het, voor mezelf sprekend, makkelijk om je te verliezen in ongezonde zaken.
Lees ook: Zwanger en roken? Moet je lekker doen!
Roken
Schreef ik eerst een blog over rokende zwangeren met daar best een oordeel over hebbende… niet veel later liet stress me na vijf jaar weer naar een sigaret grijpen. Drie maanden lang heb ik mij aan deze zonde overgegeven. Het enige wat ik aan kan dragen is dat ik in ieder geval niet zwanger ben en dat ik niet binnenshuis heb gerookt.
Maar…
Hebben mijn kinderen het gezien?
Ja.
Maakten ze er opmerkingen over?
Ja.
Hoe ik dat vond?
Verschrikkelijk.
Want ik wil een beter voorbeeld voor mijn kinderen zijn.
Sinds anderhalve week zijn er hier geen sigaretten meer in huis. Ik moet zeggen, het gaat me redelijk goed af. Natuurlijk heb ik mijn momenten en ik realiseer me dat ik er nog lang niet ben. Voor nu voel ik me echter weer sterk genoeg om te zeggen, dat heb ik niet nodig.
Weegschaal
In een ander blog schreef ik het al; als Rubensvrouw zou ik zeer gewaardeerd worden. Opgroeien in een tijdperk waar het ideaal hyperslank bleek te zijn heeft me niet veel goed gedaan. Want hyperslank ben ik niet. Nooit geweest. Zal ik ook nooit worden.
Ik hou van eten en kan er zelfs troost in vinden. Natuurlijk is dat helemaal verkeerd is. Net als dat sigaretten stress en problemen niet laten verdwijnen doet eten dat ook niet. Het volle, voldane, gevoel verdwijnt snel en daar zit je dan. Nog steeds verdrietig, gestresst, niet blij en uiteindelijk kilo’s zwaarder.
Het maakt dat ik me verdrietig voel. Me schaam. Het mezelf verwijt. Want ik ben de enige schuldige. De omstandigheden veroorzaken stress. Diezelfde omstandigheden hebben mij doen besluiten niet meer goed voor mezelf te zorgen. Maar dan nog is het mijn eigen beslissing. Er is niemand geweest die heeft gezegd dat ik moest roken, eten en snoepen.
Levenslang
De weegschaal was allesbehalve vriendelijk vandaag. De strijd die ik eerder succesvol heb gevoerd moet opnieuw gestreden worden. Ik accepteer dat ik levenslang heb. Levenslang tegen mezelf. Die broeken die in de kast liggen zal ik over een tijd weer aan kunnen trekken. En niet alleen de broeken, maar ook de shirts, truitjes, de leuke jurkjes, rokjes en lingerie.
Ik ga de strijd aan.