Een enig kind!
Ik ben de trotse mama van een geweldige zoon van acht. Hij is enig kind. “Eén kind is geen kind”, zei iemand ooit tegen mij. En ik weet dat ze het niet zo bedoelde. Ze snapte simpelweg niet waarom ik voor één kind had gekozen en drukte zich ongelukkig uit. Om de een of andere reden heb je altijd het gevoel dat je uitleg moet geven als je maar één kind hebt.
Bewuste keuze
Er zijn natuurlijk verschillende redenen waarom ouders één kind hebben. Jarenlange tevergeefs pogingen om zwanger te worden gevolgd door de nodige kunstgrepen. Medische complicaties bij de eerste bevalling waardoor een tweede keer te risicovol zou zijn. In die gevallen is het geen keuze en des te pijnlijker wanneer mensen met de dooddoener “en wanneer komt de tweede?” aankomen. Vaak kan de eerste telg amper lopen. Soms is iemands biologische klok pas laat gaan tikken of was de ‘vader-van-de-kinderen’ nog niet eerder ten tonele verschenen. Dan begrijpen we ook nog wel dat een tweede niet meer lukte.
Dat mijn zoon geen broertjes of zusjes heeft, is een bewuste keuze geweest van mijn man en mij. Daaraan lagen geen medische redenen of lichamelijke beperkingen ten grondslag. We hadden een moeilijke start als gezin. Mijn man en ik raakten allebei onze baan kwijt na de geboorte van onze zoon. Hij werd bovendien geboren met een klompvoetje en bleek koemelk- en kippeneiallergie te hebben. Dat kwam gelukkig allemaal goed. We vonden beiden een nieuwe baan. Zoonlief liep met veertien maanden en groeide over zijn allergie heen. Maar toen de rust en daarmee de balans in ons gezin was teruggekeerd, vonden wij het goed zo.
Vooroordelen
Als ouder van één kind krijg je behalve de waarom-vraag, vaak ook nog te maken met de vooroordelen die er ten opzichte van een enig kind heersen. De ergste is misschien wel: “één is ook maar alleen”. Mijn zoon mag dan zonder broertje(s) of zusje(s) opgroeien, hij is alles behalve alleen. Hij heeft zijn papa en mama, ooms en tantes en vrienden die daarvoor door kunnen gaan en hem in hun hart hebben gesloten. Bovendien is het een enorm sociaal mannetje dat makkelijk contact legt.
Ook het feit dat een enig kind niet goed met andere kinderen zou kunnen omgaan, kan ik ontkrachten. Als een grote vriend en neef ontfermt hij zich over de dreumesen in onze omgeving en speelt onverveeld samen met hen met Duplo, poppen of auto’s. Ook kan hij lekker stoeien met de papa’s en een goed gesprek voeren met iedereen. Hij heeft genoeg leuke vriendjes en vriendinnetjes in de buurt en op school die graag met hem afspreken.
En dan denken mensen ook nog vaak dat hij “wel verwend zal worden”. Als daarmee wordt bedoeld dat hij veel krijgt, dan is mijn zoon alles behalve verwend. Hij hoeft zijn speelgoed weliswaar niet te delen. Maar cadeautjes zijn er eigenlijk alleen als het daarvoor een gelegenheid is: verjaardag, Sinterklaas, Kerst. Ik durf daar stellig aan toe te voegen dat we gemiddeld per keer ook zeker niet meer uitgeven dan ouders van meerdere kinderen. Als verwend zijn betekent, dat hij alle aandacht krijgt, dan is dat misschien het geval. Als enig kind hoeft hij ook aandacht niet te delen. Het is echter niet zo dat hij maar een kik hoeft te geven en wij dan alles uit onze handen laten vallen. Bovendien kan het hebben van belangstelling voor je kind eigenlijk nooit genoeg zijn en zeker niet als negatief bestempeld worden.
Ouders Online
Een artikel op Ouders Online vertelt dat verschillende onderzoeken hebben uitgewezen dat deze vooroordelen inderdaad niet opgaan. In de meeste gevallen vertonen enig kinderen geen verschillen in (sociale en persoonlijke) ontwikkeling in vergelijking met andere kinderen. Behalve op het vlak van prestaties en intelligentie. Daarop blijken enig kinderen namelijk in het voordeel. Enig kinderen hebben gemiddeld genomen een hoger IQ en presteren beter dan andere kinderen. Eerlijkheidshalve vraagt dit gegeven wel om een nuancering. Intelligentie is voor een groot deel genetisch bepaald. Het hangt verder van nog veel meer factoren af dan erfelijkheid en al of niet enig kind zijn.
Wedstrijd
Het ouderschap is geen wedstrijd. Het gaat er niet om hoeveel kinderen je hebt, wie de beste opvoeder is en welk kind het slimst is. Iedere ouder neemt beslissingen op basis van persoonlijke omstandigheden. Ieder kind is anders en vooral uniek of het nu een enig kind is of niet. En laten we eerlijk wezen: elk kind is toch een enig kind? Die van mij in elk geval wel. Aller-enigst!
© Geschreven door Silvia