Van gebroken nachten ga je ka-pot!
Nanine
Ik schrijf mijn eerste artikel en ik ga meteen met de billen bloot. Ik zal meteen maar even eerlijk zijn: de afgelopen jaren heb ik mij af en toe best eenzaam gevoeld. Ook voelde ik mij vaak niet serieus genomen. ‘Gelukkig’ lees ik de laatste jaren steeds meer over ouders die in hetzelfde schuitje zitten als ik… Ik kan er niet omheen: van gebroken nachten ga ik ka-pot. Lichamelijk en geestelijk zit ik er helemaal doorheen.
Tropenjaren tot de max
Mijn vier kinderen worden in de nacht regelmatig wakker. Een rustige nacht betekent voor mij dat ik er maar twee keer uit hoef en tijdens een drukke nacht staat de teller op twaalf keer (gelukkig is dit een uitzondering…). Toch moet ik er in de nacht gemiddeld vier keer uit: nachtmerries, ziekte, gewoon even wakker zijn. Kortom: om van alles dus.
De afgelopen zeven jaar waren zacht gezegd pittig. Mensen zullen zich misschien afvragen waarom mijn partner die nachten niet van mij over kon nemen?! In de eerste periode hebben we dat ook zeker gedaan alleen moest ik hem meestal wakker maken omdat hij niet wakker wordt van de kinderen. Ik was dan alsnog wakker en raakte geïrriteerd omdat hij niet snel genoeg wakker werd… Daarbij; hij werkt vijf dagen in de week en ik ben thuis. Twee vermoeide mensen in een relatie is geen pretje (randje afgrond).
Lees ook: Onderzoek wijst uit: Baby’;s zouden tot hun derde bij hun moeder in bed moeten slapen
Even op uw tanden bijten mevrouwtje…
In de zeven jaren heb ik gesprekken gehad met de huisarts en andere professionals: “Ja mevrouw, het zijn tropenjaren. U moet daar even doorheen…”. Ik voelde mij heel serieus genomen (NOT!).
Van mijn kinderen kan ik enorm genieten. Ze zijn allemaal zo verschillend. Een overeenkomst is wel dat ze alle vier net zo gestoord zijn als hun moeder 😉. Ze kunnen knuffelen als de beste maar helaas zijn ze alle vier geen goede slapers.
Lees ook: 10 dingen die alleen een moeder kan doen in (ongeveer) 10 minuten
IK KAN NIET MEER!
Na drie zwangerschappen en jarenlang gebroken nachten ben ik geestelijk en lichamelijk op. Ik som even op:
- Niet meer kunnen hardlopen door bekkenklachten
- Je lichamelijk oud voelen. In de ochtend door stijfheid niet meer soepel mijn billen kunnen afvegen (gênantste om te delen).
- Niet meer zonder zuchten en steunen mijn schoenen aantrekken.
- Weinig energie hebben.
- Waar is mijn engelengeduld van vroeger gebleven?
- Gewichtstoename, gewichtstoename, gewichtstoename (geen gezonde keuzes kunnen maken) etc.
- Grijze haren en haaruitval.
- Niet meer zonder boodschappenlijstje boodschappen kunnen doen (geheugenverlies).
- Niet meer alle ballen hoog kunnen houden (huishouden op orde, wat is dat?)
- Niet kunnen werken.
- Niet de moeder kunnen zijn, die ik graag zou willen zijn (ondernemend, geduldig, en ze niet heel lang voor de tv zetten, omdat ik te moe ben). Weten hoe ik het wil, maar het niet kan bolwerken.
- Moeten rouwen om de persoon die ik niet meer ben (of wilde zijn).
- Weinig tijd en of energie om met vriendinnen af te spreken.
- Niet meer tegen spontane acties kunnen.
- Niet op woorden kunnen komen.
- Mij schamen omdat ik mijn zaakjes niet op orde heb.
- Spijt naar mijn kinderen, partner, familie en vrienden toe.
- Weinig tijd voor mezelf…
Gezocht: een winterslaap!
Ik kan nog wel even doorgaan maar dat bespaar ik jullie…
Natuurlijk ben ik stapelgek op mijn kinderen maar ik ben misschien (op dit moment) nog wel gekker op mijn nachtrust. Na al die jaren vind ik wel dat ik een winterslaap heb verdiend… 😉
Zijn er meer moeders?
Moeders die in hetzelfde schuitje zitten: meld je vooral! Ik voel me hierin zo alleen maar ik weet (ik zal toch niet écht de enige zijn?) dat er meer vrouwen zijn die op hun tandvlees lopen.
Photo by Ivan Oboleninov from Pexels