Ik ben geen babymoeder, jij wel?
Ik ben op een leeftijd dat iedereen om mij heen aan de tweede ronde is begonnen. De geboortekaartjes vliegen me dan ook om de oren. Hartstikke leuk natuurlijk. Ik ga vrolijk op zoek naar een leuk pakje in maatje ienie-mienie en eet het ene beschuitje na het andere. “Oh, daar gaan je eierstokken toch gelijk van rammelen?” hoor ik meer dan eens de revue passeren in een volgepakte kamer voor kraamvisite.
Lees ook: Hoe ik van mijn huilbaby afkwam!
Nee, sorry, ik heb dat dus niet! Mijn eierstokken blijven heerlijk rustig op hun plek bungelen en geen vezel in mijn lichaam die hunkert naar die periode. Niets in mij verlangt naar de poepluiers, het onverklaarbaar gehuil en ondergekotste kleding. Verschrikt kijk ik op als DE vraag gesteld wordt. Of ik de baby even vast wil houden? Natuurlijk, voor even vind ik dat helemaal niet erg. Kun jij even naar de wc of koffie zetten. Kom maar op. Maar dat even mondt altijd uit in een verkrampte arm terwijl ik doodstil probeer adem te halen zonder te bewegen. Want de baby slaapt en op een huilende baby zit ik dus echt niet te wachten! Ondertussen wordt mijn koffie koud en mijn beschuitje drassig. Ik dacht toch echt dat ik die fase al wel even voorbij was!
Zelfs met mijn eigen kind
Zelfs toen mijn eigen dochter nog een baby was had ik dat al. Natuurlijk hield ik direct zielsveel van haar, maar ik ‘had’ er niets mee. Ik vond het redelijk frustrerend dat ik niet begreep wat ze wilde, dat ze huilde om alles of juist om helemaal niets. Ook dat aangewakkerde natuurlijke moederinstinct ontbrak bij mij deels. Ja, ik werd van elk kuchje wakker, dat zat er gelijk al in. Maar wat ze dan nodig had? Ik had werkelijk geen idee. Om me heen hoorde ik niets anders als “Oh, konden ze maar voor altijd zo blijven”. Of: “Geniet er maar van, voor je het weet zijn ze groot”. En ik kon werkelijk waar niet wachten tot dat zou gebeuren. Van mij mocht ze de volgende dag al een peuter zijn. Geen probleem!
Lees ook: De 5 grootste vooroordelen over het moederschap
Ik vind het steeds leuker worden!
Toen kwam de peutertijd. Ze kon sneller praten als dat ze kon lopen en daarmee werd het voor mij gelijk stukken leuker (en makkelijker). Ik had interactie, kon met haar praten. Begreep wat ze wilde en zij begreep mij. Hoe ouder ze wordt, hoe leuker ik het vind! Ik kan intens genieten van de onbezorgde schaterlach. De rauwe eerlijkheid en de meest fantastische uitspraken, heerlijk. Ook de kleuterperiode vind ik geweldig. Die fantastische kinderlogica en zelfs de poep- en plasgrapjes kan ik waarderen. Daar kan toch geen poepluier tegenop? Zelfs niet als die aan een schattige, lachende baby vastzit!
Ik ben gewoon geen babymama
Ik ben gewoon geen babymama. Daar kan ik ook niets aan doen. Voor mij zou het ideaal zijn als ze eruit komen en gelijk al een jaar of twee/drie zijn. De slapeloze nachten, de zure lucht van uitgekotste melk, de onverklaarbare vlekken op alle kledingstukken van mij EN haar, het kan me allemaal gestolen worden. De poepluiers, het gehuil, de allesoverheersende vermoeidheid, ik mis het niet hoor! Ik ben blij dat ik dat overleefd heb, want zo voelde dat, als overleven. Nu kan ik intens genieten en dat doe ik dan ook! Elke dag een stukje meer!
Bron: Pixabay