Waar ben je naar opzoek?

Help! Ik ben een fundamentalist!

4 minuten lezen Sjoukje Dijkstra
Help! Ik ben een fundamentalist!

Overal ligt tegenwoordig een taboe op. Kinderen, geen kinderen willen, het hebben van MAAR één kind, een kind met een chromosoom teveel enzovoort. Taboe, taboe, taboe. En het grootste taboe van allemaal. Je zou het niet denken, maar echt: je bent pro-life en dus anti-abortus. Dat is tegenwoordig ECHT NOT DONE. Zelfs in christelijke kringen wordt je met een vies gezicht aangekeken en krijg je de schrijnende gevallen naar het hoofd gesmeten. Zo van: ja maar dan en dan moet het wel kunnen. 



Hup in de vuilcontainer

In mijn blog gaat het niet over de schrijnende gevallen. Zo’n geval als waar eind vorige maand nog een columniste van het AD mee kwam. Eerder uitzondering dan de regel gelukkig. Een kind wat zelf een kind krijgt, door incest notabene. Bah. Dat zijn van die misselijkmakende, verdrietige dingen. Voor mij – en veel andere pro-life mensen met mij – ook genoeg reden om dan dat ene leven, dat van het slachtoffer, te redden. Wat moet je dan? Dat gezegd hebbende. Hoe kun je zo’n opmerking maken als liever 38.000 abortussen dan één baby in de vuilcontainer? Waar denkt deze columniste dat die 38.000 kindjes belanden? Ook in de vuilcontainer! En ja, dat zijn ook in veel gevallen al babies, met alles erop en eraan.

Dierenbeulen

Reden van mijn blog: ik vind het raar. Het is krom. Het klopt van geen kanten. Bovendien vind ik het enorm verdrietig. Niet te verkroppen. Al die kleintjes die zo wreed aan hun einde komen. Daar op die plek die de veiligste had moeten zijn op deze wereld, de baarmoeder. Gewoon. Tot 13 weken uit elkaar getrokken, alsof het niets is. Na 13 weken. Tja. Hoe gaat dat eigenlijk in zijn werk? Echt. Als we dieren op die manier zouden slachten, zou half Nederland in opstand komen. “Afmaken die dierenbeulen”, hoor je dan. En nu? Oorverdovend stil. Op her en der wat geluiden uit christelijke hoek na. Dat laatste mag wel wat luider wat mij betreft. Het lijkt alsof het in christelijke kringen tegenwoordig ook gedoogd word. Vraag ik me af wat voor voorbeeld we dan geven aan onze kinderen. Zelfs mijn dochter (3 jaar) die een nauwelijks herkenbaar echobeeld zag van een zwangere mevrouw uit reclame voor een bekend luier-merk wist te vertellen dat dit een baby was. Als zij dat weet, waarom sluiten zoveel mensen er dan hun ogen voor? Waarom is het dat je gelijk wordt bestempeld als fundamentalist als je leven vanaf het prille begin waardevol vindt?

Roken niet toegestaan, abortus ok
!

Even een klein lesje biologie: het hartje klopt met 6 weken. Met 12 weken is het al een compleet mensje. Waarom heeft dat mensje geen recht van spreken? In de baarmoeder heb je in Nederland en helaas veel andere landen geen rechten. Behalve als de moeder een fervent roker is of af en toe een wijntje nuttigt, dan vallen we met z’n allen over haar heen. Pleegt ze abortus, dan is het haar recht, want baas in eigen buik. Huh? Hypocriet much? Gelukkig zijn er nog veel meer pro-life aanhangers, maar de meesten weten niet eens dat de abortusgrens in Nederland zo absurd hoog ligt: 24 weken dus!

Zucht. Daarom dus dit betoog, deze blog. Het mag voelen als roepen in de woestijn, maar ik weet zeker dat er meer mensen zijn die er zo over denken. Getuige ook de acties van Mars voor het leven, de Vbok (Vereniging ter bescherming van het ongeboren kind), Schreeuw om leven. Er zijn er genoeg. Alleen jammer dat er zo weinig aandacht voor is. Ook de media zijn politiek correct. In een artikel (eovisie.nl) las ik in een quote van een voormalig abortus arts: “Op tv zie je tal van medische programma’s waarin niets verborgen blijft, maar hoe een abortus werkt, mogen we niet zien. Dat is te confronterend, waarmee we onze ogen sluiten voor het structureel ombrengen van ongeboren kinderen. Wie komt voor ze op?”


Zwangerschap 10 weken
Zwangerschap 10 weken

Handel in geaborteerde babies

Dat er per jaar ruim 38.000 kindjes geaborteerd worden, wordt gewoon met de ‘mantel der liefde’ bedekt. Abortus-organisaties en –klinieken zelf hebben het over het “weghalen van een vrucht”. Echter, zodra het gaat over de handel in lichaamsdelen die geaborteerd zijn, worden de dingen wel opeens bij de naam genoemd, want het is BIG Business. In Amerika tenminste. Het zou me niet verbazen als dit ook in het geniep gebeurt in Nederlandse klinieken. Dat het wordt weg gemoffeld ergens in het onderzoeksgebied. De CASA klinieken in Nederland zijn tenslotte dikke vriendjes met Planned Parenthood (PP) in Amerika. Het land van de vrijheid. Het land van de 7 miljoen abortussen per jaar. #Blacklivesmatter. Toch? Het grootste percentage van de geaborteerde babies is zwart! #Unbornlivesmatter moest het helaas afleggen tegen #Shoutyourabortion en #StandwithPP. Schaamteloze campagnes van datzelfde PP. Need I say more. #misselijkmakend

“Wie komt er voor ze op?” vraagt de ex-abortusarts in dit artikel.

Ik! En jij?

Beeld: Eerstesymptomenzwangerschap.info

Reacties
  • Elvi zei

    Je gewoon laten steriliseren, alhoewel je daar erg veel moeite voor moet doen op je 27ste is mijn ervaring maar uiteindelijk gelukt. En dat is toch wel erg raar, want je behoed jezelf voor een abortus, dat is wel zeker. Als je nooit wilt baren moet sterilisatie ten alle tijde mogelijk zijn, scheelt weer een abortus mocht je anders toch per ongeluk zwanger geraken.

  • Gerard zei

    Wat een ontroerende verhalen in de reacties hierboven..!

    Een vader hier die het helemaal eens is met wat je in de woestijn aan het roepen ben. De hypocrisie is weerzinwekkend en belachelijk. Ik ben zelf ook van mening dat wij nooit over leven of dood in de moederschoot moeten/mogen beslissen. Maar kan me heel goed de moeites en overwegingen voorstellen zoals hierboven ook..

    Ik zal je blog delen en denk dat het blijven roepen noodzakelijk is om op een of andere manier een bewustzijn te creëren.

  • Nathalie zei

    pfoe, ja waar zal ik beginnen….ergens ben ik het met je eens en aan de andere kant heb ik er voor gekozen om te worden ingeleid met 24 week omdat ons zoontje een afwijking had die niet verenigbaar is met het leven.

    En dat terwijl ik altijd riep, ik laat geen kind weghalen!

    Toch weet je het pas als je in een situatie komt wanneer je voor een keuze staat.
    De eerste keer dat ik in een situatie kwam waarin ik een keuze had was toen ik 21 was. Ik was bezig met mijn mbo opleiding, woonde net met mijn vriend samen bij mijn moeder want hij was een illegale buitenlander. Het idee was, ik haal mijn diploma, krijg een baan en dan kan hij blijven.
    Dat liep anders toen ik ondanks voorbehoedsmiddelen zwanger raakte. Voor mij was de keuze snel gemaakt, het kindje blijft!
    Omdat ik de visie heb dat je weet dat een voorbehoedsmiddel nooit 100 procent veilig is en je dus eigenlijk al een keuze maakt wanneer je sex hebt. Wil je absoluut geen kind dan is geheelonthouding een goede oplossing (mijn visie als 21 jarige).

    De tweede keer dat ik bijna voor de keuze stond was toen we hoorden dat ons kindje een verdikte nekplooi had, volgens de vk hadden we 2 opties, je laat het weghalen of je krijgt een kindje met down.
    Gelukkig was er bij de nekplooimeting geen verdikte nekplooi te zien en dus hoefde ik niet in overleg met mijn man. (maar even heel erg eerlijk, het zou voor mij afhangen van eventuele verdere afwijkingen, zoals van het hartje)

    De laatste keer dat ik met een keuze werd geconfronteerd was toen ik zwanger was en te horen kreeg dat ons kindje niet kon leven buiten mijn buik. De moeilijkste keus in mijn gehele leven en als het mijn eerste zwangerschap was dan had ik hem voldragen. Maar we hadden al 2 kinderen waar we ook verantwoordelijk voor zijn. Ik heb gekeken naar het beste voor alle 3 mijn kindjes. En daarom heb ik de zwangerschap nog 11 weken verder gedragen. Eigenlijk wou ik tot 26 week dragen maar omdat het risico voor mij toenam naarmate ons kindje groeide is toch besloten om met 24 week in te leiden.

    Dat ik ben ingeleid bij ons kindje heet officieel in medische termen een abortus.
    Voor mij is het geen abortus. Het is het meest moeilijke wat ik in mijn leven heb moeten doen, ik mis ons zoontje nog altijd.

    Als je het hebt over abortus want het komt me niet uit, heb net een nieuwe baan (bijvoorbeeld) ja dat snap ik niet. En dan is 24 week veel te laat. Als je bedenkt dat kindjes die een week later geboren worden er alles voor wordt gedaan om ze in leven te houden.

    Maar een abortus om medische redenen, dat ligt voor mij toch anders. Dan is het in mijn ogen zelfs belangrijker om uitgebreid onderzoek te doen zodat je een zo goed mogelijk beeld hebt waar je voor kiest.
    Want ook al sta jij er heel anders in, de ouders die die keuze maken om medische redenen, maken hem veelal vooral uit liefde voor hun kindje….

    • DJ zei

      Beste Nathalie,

      Wat jullie meegemaakt hebben is geen abortus provocatus maar “de daad met dubbel gevolg”. Een vrouw is niet verplicht haar leven te offeren voor haar kind, dat is een vrije keuze. De medische ingreep was noodzakelijk om jouw leven te redden en het onvermijdelijke maar ongewilde gevolg was het overlijden van jullie kindje. Daarom kan je nog wel helemaal tegen abortus provocatus zijn in gelijk welk geval. Het ongeboren kind is immers een mens/persoon vanaf de conceptie, onschuldig en kan zich niet verdedigen. Alle goeds voor jou en je geliefden!

    • lr zei

      Mijn echtgenoot en ik hebben een gelijkaardige situatie meegemaakt met onze vijfde zoon, Mark Anthony Ives. Uit de 20-weken echografie bleek dat onze zoon een diafragmatische hernia had. Eigenlijk deelt het diafragma de onderbuik in tweeën waardoor vitale organen zoals lever, nieren en maag beneden liggen en hart en longen vanboven. Als het diafragma niet volledig is komen de onderste organen boven te liggen waardoor de longen niet kunnen ontwikkelen. Weinig babies overleven deze aandoening, zeker niet wanneer ze aangeboren is.

      Vooreerst vroegen we na of er een operatie mogelijk was om de afwijking te genezen. Er had wat experimentele chirurgie plaatsgevonden maar zonder succes, en geen enkele chirurg wilde opereren wanneer het ging over een aangeboren probleem. Mark’s aandoening wàs genetisch en betekende dus een zeker doodsvonnis bij zijn geboorte.

      Op dat moment adviseerde onze gynaecoloog sterk voor abortus. In ons gesprek sprak de arts alsof dat de enige overduidelijke verantwoorde optie was. Voor een korte tijd dacht ik eraan Mark te aborteren. Hoe makkelijk, niemand hoeft er nog aan te denken, geen medische kosten, geen 20 zware zwangerschapsweken meer, geen pijnlijke ontwijken van gesprekken over de zwangerschap,… Het probleem zou gewoon weggenomen worden en ik kon verder met mijn vier andere zonen.

      Maar die gedachte verdween razendsnel. Ik wist dat de beslissing over Mark’s leven niet door mij, noch door mijn echtgenoot gemaakt kon worden. En gelukkig besefte mijn andere dokter dit ook. Dr. Michael Hussey nam me apart en zei dat we de baby erdoor zouden helpen, tot zijn natuurlijke dood.

      De volgende vier maanden huilde ik elke dag met een droefheid die ik nooit eerder had ervaren. Onze zoon leefde in mijn schoot, schopte en draaide, en de dag dat we Mark in onze wereld zouden verwelkomen zou hij sterven. Ik was niet alleen overmand door verdriet, ik was ook bang. Ik was doodsbang om de dood van mijn eigen kind mee te maken.

      Maar ik heb God nooit de schuld gegeven, en heb nooit gevraagd ‘waarom Mark?’ of ‘waarom ik?’. Ik begreep onmiddellijk, beter dan ooit tevoren, dat lijden deel van dit leven is, en dat het aan niemand voorbijgaat. Wat het meest telt in die eenzame donkere momenten van droefheid en pijn is hoe we reageren op wat ons een ondraaglijke last lijkt.

      Drie weken voor de bevalling vroeg de leerkracht van mijn zoon – een wijze religieuze die wist dat we een moeilijke tijd doormaakten – wanneer de baby zou komen. Wanneer ik haar de dag vertelde antwoordde ze: ‘Goed, dan kan het genezingsproces beginnen’. Ze had gelijk.

      Mark werd geboren op 28 april 2002. Hij stierf 45 minuten na zijn geboorte. Nadat hij ter wereld was gekomen werd hij gedoopt, en de verpleegsters namen foto’s van hem, kleedden hem aan, gaven hem zijn teddybeer, namen zijn voetafdrukjes en behandelden hem met de waardigheid die hij verdiende als een mens geschapen naar beeld en gelijkenis van God. Hij woog maar anderhalve kilogram en had dezelfde neus als mijn vader. Toen begon de aanvaarding en genezing voor ons gezin, en ik geloof dat die nooit volledig geweest was als we ervoor gekozen hadden zijn leven prematuur te beëindigen.

      Onze beslissing is niet uniek.

      Elke dag krijgen vele moeders en vaders even tragische diagnoses te horen en maken ze dezelfde beslissing als wij toen. Een rechtvaardige, medelevende en genadige maatschappij vermoordt diegenen niet die niet perfect zijn of wiens medische toestand niet compatibel is met het leven. Zelfs de op zich bewonderenswaardige reden om iemands lijden weg te nemen kan een persoon nooit het recht verlenen iemands leven te nemen.

      Een rechtvaardige meelevende maatschappij zorgt voor haar lijdende kinderen, zeker wanneer dat ongeboren baby’s zijn die ernstige en soms zelfs fatale aandoeningen hebben, en voor hun familieleden die hun baby verliezen de dag van hun eerste ontmoeting. Zorgen voor betekent immers niet doden.

    • Pfoe. Wat een verhaal ook. En je hebt gelijk. Je weet het pas echt, als je voor die keuze komt te staan. Wat verschrikkelijk. Hartverscheurend. Als het nog iets van troost mag zijn, ik weet 100% zeker dat alle kindjes in de hemel komen. Dat neemt het gemis hier niet weg. Nooit. Heel veel sterkte toegewenst.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ook leuk

Alleenstaande moeder

Een huis kopen als alleenstaande ouder: wat is belangrijk?

  • 1 jaar geleden
  • 3 minuten lezen
Blogs over kinderen en ouderschap

Vliegen met een zieke dreumes. Hebben wij weer!

  • 1 jaar geleden
  • 7 minuten lezen
Vakantie met kinderen

Goedkoop vliegen naar Curacao tips!

  • 1 jaar geleden
  • 4 minuten lezen