Gefeliciteerd! Met oorontsteking nummer 30!
Om gek van te worden. Zielig, pijnlijk, hopeloos en moedeloos. Dat zijn zo maar een paar woorden die bij me opkomen. Mijn dochter van vier heeft de twijfelachtige eer om oorontsteking nummer 30 te hebben. Een dubbele dit keer. En als kers op de taart zijn we al ruim een maand bezig.
Veel kinderen hebben op regelmatige basis te maken met een oorontsteking. “Hoort erbij” wordt er dan gezegd. Alsof die statistiek ook maar enigszins bijdraagt aan het moedeloze gevoel wat je hebt als het weer bingo is. Vanaf baby af aan waren wij een vaak geziene gast bij de huisarts. Keer op keer kwam was het weer raak, waardoor de teller nu dus op de 30 staat. En dat zijn dan alleen nog de ontstekingen waarvoor ik naar de dokter ben gegaan. De rest heb ik dan nog niet eens meegeteld.
Lees ook: Een nachtje met mijn zieke peuter samen in bed
Altijd hetzelfde advies: Neusspray, paracetamol en uitzieken!
Het aantal keren dat we de huisarts hebben bezocht voor haar oortjes is in de loop van de jaren sterk afgenomen. Nadat ik voor de vijfde keer te horen kreeg dat we het met paracetamol en neusspray af moesten doen was ik er wel een beetje klaar mee. Pas als ze drie dagen of meer rond de 40 graden zat trok ik maar weer eens aan de bel. Niet dat het advies daardoor veranderde hoor. Dus modderde we nog maar wat langer aan.
17 oorontstekingen in nog geen jaar tijd… Het was een hel!
Toen kwam het hel-jaar. Mijn dochter was nog geen twee en had aan de lopende band pijn. Je moederhart bloed en het huilen staat je nader dan het lachen. Na 8 enkele en 9 dubbele oorontstekingen was voor mij de maat vol! Ik eiste actie. Ik kon het niet langer aanzien. De pijn, de slapeloze nachten, het continue gekrijs als ik maar naar haar oren keek. Ik trok het niet meer. Daarbij had ik als alleenstaande moeder ook nog eens het probleem dat ik moeilijk elke twee weken tegen mijn baas kon zeggen dat ik WEER niet zou kunnen komen omdat het WEER zover was.
De eerste kuur!
Ik heb de slingers uitgehangen toen we eindelijk een kuur kregen. Ondanks dat ik dus GEEN fan ben van antibiotica. Maar ik was ten einde raad en zou op dat moment alles hebben gedaan om het te laten verdwijnen. Na al die ellende zou er eindelijk even rust komen. De neusspray en paracetamol zou ik, na bijna twee jaar, eindelijk in de prullenbak kunnen gooien. En wat een geluk. De kuur sloeg aan en we hebben bijna een hele maand geen last gehad.
Ik voelde mij een slechte moeder
Helaas was het na die ene maand weer bingo en gingen we weer hetzelfde riedeltje af. Ik heb gehuild, gesmeekt en me een waardeloze moeder gevoeld. Mijn kind had heel veel pijn en ik kon niets doen! Ik heb me zelden zo klein en onbegrepen gevoeld als in de behandelkamer van de huisarts. Alsof ik me aanstelde. Alsof ik voor elk wissewasje daar zat. Terwijl in werkelijkheid de keren dat ik niet ben gegaan omdat de koorts met een paar dagen al zakte niet meer kon tellen. Uiteindelijk heb ik moeten ‘lullen als brugman’ om een verwijzing naar de KNO-arts te krijgen.
Lees ook: 10 dingen die je schoon moet maken als je kinderen ziek zijn (om verspreiding te voorkomen!)
Buisjes!
Toen kwamen de buisjes. Voor 8 heerlijke weken had ik weer een kind dat niet ziek en moe was. Bijkomend voordeel was dat ze ook gelijk tien keer beter luisterde. Waarschijnlijk omdat die jaren ervoor simpelweg gewoon niet goed kon horen. Het waren twee heerlijke maanden. Daarna waren de buisjes er helaas al uit. Bij de eerste dubbele oorontsteking die we daarna hadden wilde ik weer een verwijzing naar de KNO. Helaas vond de huisarts, een andere omdat we inmiddels verhuisd waren, dat dat niet nodig was. Ze zou er wel overheen groeien.
Door schade en schande geleerd, dus niet afwachten, heb ik de KNO-arts gebeld. De verwijzing was een jaar geldig en daar heb ik gebruik van gemaakt. De tweede kuur en kort daarop de tweede keer buisjes was een feit. Dit keer speciale (duurdere) buisjes zodat we er langer dan twee maanden van zouden kunnen genieten.
Inmiddels staat de teller dus op 30
Ook deze buisjes helpen wel degelijk. Mijn dochter heeft veel minder pijn en de koorts gaat veel sneller weg. De ontstekingen zijn in frequentie iets afgenomen, maar helaas nog niet helemaal weg. Maar het belangrijkste is dat de pijn minder is. Althans, dat was tot de vakantie begon. Het weekend voor de vakantie begon de pijn, gevolgd door de koorts. Daarna kreeg ze rechts een loopoor, gevolgd door links. De tranen als haar haar erin vastgeplakt zat. De slapeloze nachten, het verdriet, de pijn. Alles was in volle glorie terug. “Ach, hoort erbij” of “Tja, dat heb je met kinderen” hoor ik weer op regelmatige basis de revue passeren. Wurgneigingen krijg ik daarvan!
Weer terug in hetzelfde cirkeltje
Dus weer naar de huisarts en zowaar een kuur. De derde bij de in totaal 30 oorontstekingen. Met daarbij de mededeling dat als het niet zou helpen, ik na de kuur weer terug moest komen. Zou het dan toch? Werd ik nu gewoon gehoord en begrepen? Een week lang had ik hoop. Voelde het niet alsof ik met een kluitje het riet in was gestuurd. De kuur was voorbij, de dubbele oorontsteking helaas niet. Om de kuur een kans te geven heb ik nog 6 dagen langer gewacht, maar toen het einde nog steeds niet in zicht leek heb ik toch maar weer gebeld.
Lees ook: Dit bericht van een kinderarts over vaccinaties gaat viraal!
De assistent ging even met de arts overleggen en ja hoor, daar was het weer. Het welbekende advies. Het advies dat ik al zo vaak gehad heb en waarbij ik het liefst zou willen schreeuwen: “DENK JE DAT IK DAAR NA 29 KEER EERDER NOG NIET AAN GEDACHT HEB?” Maar ik doe het niet. De neusspray en de paracetamol staan al klaar.
Weer terug bij af
Dus zat er niets anders op. Ik heb weer de huisarts gepasseerd en heb de KNO-arts gebeld. Na vier weken met een dubbele oorontsteking (in de vakantie), zag ik geen andere oplossing. Gelukkig kunnen we daar over twee dagen terecht. Eens kijken of die weet wat ik kan doen om dit te voorkomen en wie weet trekt hij wel een magische oplossing uit één of andere hoge hoed. Ik hoop het! Want ooit zal ze eroverheen groeien, daar ben ik van overtuigd. Maar tot die tijd hoeft ze van mij geen onnodig veel pijn te lijden, wat de huisarts dan ook zegt.
Dus als iemand voor mij HET antwoord heeft? Al moet ik op mijn kop gaan staan, dertig rondjes draaien en 24 uur mediteren, het maakt mij niet uit. Als het maar helpt. Mijn eeuwige dank heb je dan in ieder geval en die van mijn dochter ook!
Bron hoofdafbeelding: Pixabay