Hoe ik van mijn huilbaby afkwam!
Krampjes? Een huilbaby? Of toch niet?
Je huilt, maar ik kan je niet troosten,
Ik wil je helpen, maar ik weet niet hoe,
Machteloos houd ik je tegen me aan,
Hopend dat het ooit over zal gaan.
De roze wolk, je kent hem wel of je hebt er over gehoord. Na de geboorte hoor je daar op te zitten, maar die van ons werd langzaamaan lichtgrijs en op sommige dagen soms donkergrijs.
Je huilt, maar ik weet niet waarom. De standaard dingen zijn gecheckt, je hebt het niet te warm, niet te koud, de fles is net leeg en een schone luier heb je ook net gehad. Toch huil, of eigenlijk krijs, je al een tijdje. Ik weet niet welke houding je prettig vindt, ik weet niet wat ik voor je kan doen.
Lees ook: Hoe overleef je een huilbaby
Als je niet huilt, dan slaap je. Voor eventjes en vooral niet in je eigen bed.
Het liefst slaap je bij ons, zodra je op jezelf wordt gelegd, gil je moord en brand. We proberen je te troosten, maar het lijkt alsof onze aanrakingen je pijn doen. Pijn. Pijn zien we in je gezicht en we horen het in je huilen. Het laatste wat je wilt zien, is dat zo’n klein mensje pijn heeft.
Alles wat ons opvalt schrijven we op en nemen we mee naar onze eerste afspraak bij het consultatiebureau. We benoemen de klachten en spreken onze ongerustheid uit. Er wordt goed naar ons geluisterd en alles wordt genoteerd. Je wordt onderzocht en al snel krijgen we als antwoord dat het ‘gewoon’ krampjes zijn. Oftewel, kijk het nog even aan. Die krampjes verdwijnen wel weer. Mijn gevoel zegt iets anders en ondanks dat er goed naar ons is geluisterd, weet ik dat krampjes niet jouw probleem zijn.
Lees ook: 4 tips om een huilende baby te kalmeren
In eerste instantie leggen we ons erbij neer dat het krampjes zijn. Maar mijn moedergevoel kan ik niet negeren. Ik weet zeker dat er iets anders aan de hand is. We modderen nog een paar dagen aan, voordat we een van de klachten opzoeken via google. We zoeken op ‘overstrekken baby’. Al snel hebben we verschillende forums doorgelezen en vele positieve reacties van ouders welke een bezoekje aan een osteopaat hebben gebracht.
Zo zijn ook wij bij een osteopaat belandt. Na vijf uitzichtloze weken zitten we daar met onze dochter. Zij huilt tijdens de eerste behandeling en ik heb op dat moment nog mijn twijfels. Inmiddels kan ik zeggen dat het bij ons zeker de moeite waard is geweest. Na twee behandelingen hebben wij een heel ander kind. Ze lacht, ze is ontspannen en eindelijk… eindelijk is daar dan die roze wolk.
Zelf had ik nooit eerder van een Osteopaat gehoord. Ik heb erg veel gelezen en het blijkt een uitkomst te zijn voor veel ouders en natuurlijk voor de baby’s. Natuurlijk huilt een baby, maar geen uren achtereen. Vertrouw je moedergevoel, want dat klopt!
Bron afbeelding: Pixabay