De leedcompetitie: moeders op kop!
Onlangs kwam het bericht naar buiten dat vaders ook een vervelende (mentale) nasleep kunnen ervaren na een bevalling en dat daar best wat meer aandacht voor zou mogen zijn. Ook zonder daar enig onderzoek naar te hebben gedaan, vond ik dat best logisch. Ik kan me prima voorstellen dat het heftig is om te zien hoe de moeder van je kind pijn heeft, terwijl je niets echt kunt doen om het beter te maken. Natuurlijk: je kunt af en aan draven met washandjes, bekertjes water, kotsbakjes en rugmassages, maar uiteindelijk sta je erbij en kijk je ernaar. Er is bloed, er is pijn, soms paniek en al die tijd doe je wat je kan, om tot de conclusie te komen dat dat eigenlijk vrij weinig is. Dan heb ik het nog niet eens over bevallingen waarbij niet alles volgens het boekje gaat en er door rondrennende artsen ook nog gestrooid wordt met termen als ‘spoed’, ‘nood’ en ‘alarm’.
Lees ook: De R is in de maand, en de mannengriep is terug!
Mannen moeten zich niet aanstellen!
Alle begrip van mij dus. Tot mijn stomme verbazing bleek dat niet zo vanzelfsprekend. Ik las het berichtje op Facebook en in een mum van tijd verschenen de eerste reacties van mensen die schamperden dat die mannen ‘zich niet zo moeten aanstellen’, dat ze blij zijn dat hun man ‘niet zo’n slappe softie was’ en natuurlijk dat ‘die gasten pas mogen zeuren als ze zelf zijn bevallen’. Tientallen vrouwen buitelden over elkaar heen om de mannen eens even mores te leren. Wat een gezeik om niks, schreven zij: wie ligt er nou te bevallen, hij of zij? Daarbij worden dan nog allerlei clichématige vergelijkingen gemaakt en suggesties gedaan als ‘Laat hem maar een citroen door een neusgat persen, dan mag hij ook janken.’ En liefst leuken ze deze invoelende reacties op met zoveel mogelijk gore details over bloed, kots, knippen, scheuren, sliertjes en bonkjes.
Waarom? Waarom die drang om het leed van een ander (want ja: je vrouw bijna verliezen tijdens de bevalling reken ík wel onder leed, bijvoorbeeld) weg te wuiven, omdat jouw ervaring Nog Heel Veel Erger was? Maak je geen zorgen: het feit dat erkend wordt dat een bevalling ook impact kan hebben op de vader, maakt heus niet dat mensen jou minder oer, stoer of powervrouw vinden. Er is ook niemand die beweert dat een man méér of dezelfde pijn lijdt door naar een bevalling te kijken dan degene die de bevalling daadwerkelijk ondergaat. Over het algemeen snappen mensen heus wel dat het waarschijnlijk heftiger is als je buik opengesneden wordt om er een kind uit te trekken, dan als je er ‘alleen maar’ naar zit te kijken. Waarom dus die overspannen, fanatieke reacties op dit soort berichten?
Op de een of andere manier lijkt het wel alsof we verwikkeld zijn in een of andere verknipte Leedcompetitie, die maakt dat men bij alles de neiging voelt om te roepen dat het niks voorstelt, want want zíj hebben meegemaakt, dat is pas erg. De wereld van zwangerschap en geboorte is hierin een soort Champions League waarin men elkaar met ellenlange ivf-procedures, totaalrupturen, spoedkeizersnedes en huilbaby’s om de oren slaat. Ik vind dat jammer en onnodig. Geloof me: er is helaas genoeg leed voor iedereen.
Lees ook: Top 30 meest foute acties en opmerkingen van een man tijdens de bevalling
Bron hoofdbeeld: Pixabay