Lieve mama aan het zwembad…
Misschien lees je dit wel. Misschien ook niet. Aan de rand van het zwembad, al weer een poosje geleden, troffen we elkaar. Jouw kleine druif was lekker aan het spelen. Mijn kleine druiven ook. Nu had ik er twee om in de gaten te houden. Dus ik zat er nogal bovenop…
Jouw lieve schatje besloot dat het wel leuk was om met het speelgoed van mijn zoon en dochter te spelen. Nu zal je gedacht hebben: Ok, geen probleem, maar daar dacht dochterlief anders over. Drama dus. Daarbij kwam dat ik het eerlijk gezegd op dat moment ook niet zo zag zitten.
Normaal gesproken, moedig ik delen van (ons) speelgoed met andere kindjes aan. Alleen het was zo druk in het zwembad. Zoveel kindjes die er met het speelgoed van door kunnen gaan. Bovendien moest ik mijn zoontje in de gaten houden, want ja ook in een pierebadje kan hij verdrinken. Plus, mijn dochter die ook nog niet kan zwemmen, hou ik ook graag in mijn blikveld. Daarnaast stond er nog een tas met mijn portemonnee en telefoon. Ook die wou ik ergens half nog in de smiezen houden…
“Mag je niet met dat speelgoed spelen?”
Daarom leek het mij beter dat je kindje niet met ons speelgoed aan de haal zou gaan. Ik zag de bui namelijk al hangen. Aan het einde van de middag zou dat zoeken worden naar ons speelgoed, waarbij je er donder op kunt zeggen dat er minstens één stuk speelgoed zou missen. Daar had ik geen zin in. Dus, nam ik de beslissing het weg te leggen, zodat ik niet ook daar nog op zou moeten letten…
Lees ook: Samen spelen en delen? Beter van niet!
Nu vond jij dat niet zo geslaagd. Zuchtend en steunend kwam je van je handdoek af, vanwaar je het gebeuren – vanaf het gras – gade sloeg. “Mag je niet met dat speelgoed spelen?” vroeg je je kind. Ik hoorde het verwijt in je stem. Gevolgd door een zeer vreemde opmerking: “Dan moet ik je maar entertainen.”
“Dan maar geen speelgoed meenemen”
Daarbij legde ik je uit dat ik het jammer zou vinden als ik speelgoed kwijt zou raken. Dat dit zeker zou gebeuren, en dat het al eens was gebeurd. In plaats van een begrijpende reactie, mompelde je iets: “Dan moet je maar geen speelgoed meenemen?” “WAT zeg je nou?” Ik wist niet zeker of ik het wel goed had verstaan. Dan moet je maar geen speelgoed meenemen? Meende je dat nou echt serieus? Meestal verbied ik zelf mijn kinderen met speelgoed van anderen te spelen. “Dat is niet van ons. Afblijven!” zeg ik dan. Maar dat is dan wellicht abnormaal?
Zodra je in publiek domein bent, moet je alles delen? Het moet vanzelfsprekend zijn om maar met alle speelgoed te kunnen spelen wat er ligt, ook al is het van iemand anders?
Lees ook: Hoe je kind te behoeden voor vloggend TUIG?
Wat ik zelf meestal doe is het netjes vragen aan een evt. overduidelijke en aanwezige eigenaar van het bewuste speelgoed. “Vind je het niet erg?” Daarbij druk ik mijn dochter dan ook op het hart. “Direct terug geven als dat kindje er graag mee wil spelen.” En natuurlijk: het samen delen principe. Ik blijf het herhalen, tot in de treurnis. Zeker als het speelgoed van het zwembad betreft, want dat is tenslotte voor iedereen.
Is dat dan zo vreemd?
Zoja, als je graag wil dat je kindje zich vermaakt met speelgoed, waarom neem je dan zelf niet wat mee? Bovendien, is die opmerking nogal vreemd! “Dan moet ik mijn kind zelf maar entertainen.” Excuse me, maar je kleintje van – ik schat – ruim 1 jaar heeft inderdaad entertainment nodig. Zo’n kleintje vermaakt zichzelf niet zomaar. Misschien een tijdje, maar niet lang. Het hoort er allemaal bij, lieve mama van dat lieve kindje.
Lees ook: Spelen met je kindje. Hoe doe je dat?
Als je dat niet had gewild, dan had je er niet aan moeten beginnen. Zo simpel is het.
Ik had op wat meer begrip gerekend. Begrip voor het feit dat ik daar met twee kleintjes was. Begrip voor mijn duidelijke uitleg. Duidelijker kon het niet zijn. Hopelijk voor de volgende keer als we elkaar treffen, kijk je me niet weer zo boos aan en doe je even normaal. We zijn beiden mama’s die ons best doen, en die het beste voor hebben met onze kinderen. Een beetje onderlinge support is dan best fijn. Beter dan dat we elkaar de maat nemen, niet?
Groetjes van een mede-mama
Bron afbeelding: Pixabay