Dag poepangst! Bye bye terror drollen!
Och, och, dat zindelijk worden. Het lijkt nu al weer heel lang geleden, en we vinden het eigenlijk normaal dat dochterlief naar de wc gaat. Een jaar geleden had ik dit niet durven dromen. Bij poging 4 was het eindelijk raak. Dochterlief leek het door te hebben. De behoefte, die moet in een potje of op de wc. Met de plasjes ging het daarna al heel snel goed. Alleen die drollen…….. (ZUCHT)
Nog nooit heb ik een meisje zo angstig op een potje zien zitten. Doodsbenauwd was ze. “Ik wil niet poepen, mama.” Al dat ophouden van de drollen veroorzaakte zo mogelijk ook nog een beetje obstipatie. Ons meisje, destijds nog net geen 3 is daar al zo gevoelig voor. Om die reden kreeg ze van mij al expres meer kiwi’s en bijna geen banaan. Lekker laxerend. Bovendien die vitamine C is meer dan welkom 😉
Lees ook: Het Grote Poep Alfabet…
Poepdrama
Het poepdrama kwam tot zijn hoogtepunt op het moment dat wij een weekendje weg waren. Opa en oma namen de honneurs waren en moesten dus dealen met de terror drollen, zoals oma ze mooi omschreef. Dat ging op zich redelijk, totdat dochterlief een drol probeerde tegen te houden die echt zijn weg naar buiten baande. Paniek. Overal poep, behalve in het potje. Berg opruimwerk voor oma, en ellende voor dochterlief.
Voor vervolg poepjes kreeg dochter na dat poep debacle in overleg een luier aan als ze moest poepen. Ze moest toch van haar poep verlost worden. Na thuiskomst hebben we die luiers ook direct weer aan de kant gegooid, want ja, we zagen de bui al hangen. Straks was ze wel plas- maar niet poepzindelijk. Dus, gingen we de strijd weer aan.
Om de beurten
Bij de eerste pogingen gingen we om beurten nog wel eens naast haar zitten. Soort van aanmoedigen. Handje vasthouden. Laten zien hoe het moet: “Kijk schat. Zo.” *Onderwijl kreunend en steunend dat het een lieve lust was.* De buren zullen wel gedacht hebben :-p
Loslaten
Ergens las ik dat het te maken heeft met loslaten. Dreumes zou haar poep zien als een deel van zichzelf en het dan ook niet willen loslaten. Of dat nu zo is of niet, wij zaten met een probleem. Alles probeerden we. Ondertussen zat ons meisje soms op het potje totdat de rond omtrek van het potje in haar billen stond. Dat alles zonder resultaat, op de plas na, waar zij en wij toch ook altijd trots op waren.
Poepfilmpjes
Wanhopig waren we. Waarom dan wel die plas, en niet die poep. Dus, gaven we haar regelmatig de iPad of de telefoon om een filmpje te kijken. Vaak ook zindelijkheidsfilmpjes, poepfilmpjes. Ja, ook die heb je. Een paar aanraders zijn: Zandkasteel met de episode waarin Toto volgens mij moet poepen en de prinses op het potje. Ook leuk!
Streng geweest
In het begin gingen we met haar mee in haar angst. We merkten echter dat dit niet werkte. Ook de filmpjes deden niet wat ze moesten doen. We waren het zat. Uiteindelijk zijn we dus gewoon streng geweest. Dat, gecombineerd met een beloningssysteem van stickertjes en snoepjes, werkte super best.
Hoe dat ging?
Op een dag, dat dochterlief weer eens dramatisch deed op het potje, heb ik haar streng toe gesproken. Daarbij mocht ze nog wel op mijn telefoon het Zandkasteel kijken, maar ik vertikte het langer naast haar te gaan zitten, tot het zover was. Ik zei: “Je roept maar als je wat gedaan hebt.” Wonder boven wonder werkte het, want wat schetste mijn verbazing. Kort daarop klonk het triomfantelijk en trots: “Mama, ik heb een poepje gedaan! Mama, ik heb een poepje!”
Nog nooit een kind zo blij zien zijn met poep. Zo blij was ik ook op dat moment. Vanaf dat moment was de poepangst redelijk voorbij. De poepmomenten waren eerst nog met het Zandkasteel erbij. Daarna ging ze opeens uit zichzelf op het potje en klonk het – alsof het de gewoonste zaak van de wereld was: “Ik heb een poepje gedaaaaaaaaaan.”
Nu, is ook dat normaal. We moeten alleen nog helpen met de billen afvegen, maar de poepangst is lang verleden tijd. Ook op het toilet gaat dat heel prima. Wat zijn we er gezegend mee. Ruim voordat ze naar de kleuterschool gaat, was ze zindelijk. We beseffen maar al te goed dat het niet helemaal vanzelfsprekend is.
Daarom ook aan alle papa’s en mama’s die er mee worstelen, een paar tips:
- Het. Belangrijkste. Met Elsa zing ik: “Let it Gooooooo. Let it Goooooooooooooooo.” Loslaten dus. Je kind moet dat leren (fysiek en geestelijk), maar ook jij moet het leren… Zodra je denkt: nu gebeurt het niet meer, dan gebeurt het. Maak je er niet te druk om. Uiteindelijk komt het goed.
- Wees consequent. Terugval? Grijp niet direct terug op de luierbroekjes of luiers. Zo zonde. Ook als je weg gaat, neem gewoon het potje mee. Wij hadden het potje ook gewoon mee op vakantie. Waarom niet?! Al zet je je kind (langs de snelweg) op een parkeerterrein even op de po. Echt. Wij namen het potje overal mee naar toe!
- Dochterlief stond er op om ’s avonds ook zonder luier te slapen. Waarom ook niet?Wil je kind dat? Ga er gewoon in mee. Bij dochterlief had het als resultaat dat ze dus al vrij vlot ’s nachts zindelijk was. We halen haar er wel ’s avonds uit voor een plas. In het begin vrij veel ongelukjes. De laatste maanden gaat het gewoon perfect!
- Af en toe streng zijn kan helpen. Bij onze dochter gingen we mee in haar poepangst. Dat werkte totaal niet. Elk kind is anders, maar wil je keer op keer naast je kind zitten en zijn of haar handje vasthouden bij het poepen? Nee toch? Als ze oud genoeg zijn om het te begrijpen, kun je best wel eens streng zijn en (functioneel) boos worden. Zeker als ze weer eens de dramaqueen (of king) uit hangen.
- Belonen, belonen, belonen. Ja. Ook. Met. Snoep! Bij een plasje een snoepje, bij een poepje twee. Zo ging dat. Voor ’s ochtends vroeg en ’s avonds kreeg ze natuurlijk geen snoepjes. Soms haalde ze de snoepjes later weer in. Meestal vergat ze dat ze er recht op had. Dan lieten we haar ook maar. Zo werd langzamerhand plassen en poepen normaal, en hoefden er geen stickers meer geplakt te worden of snoepjes gegeten. Ja. Snoepjes eten we nu alleen nog maar… ehm. Eigenlijk nooit. Mevrouw is meer van de chocolade. Van wie zou ze het hebben…? 😉