Waar ben je naar opzoek?

Ouders voed jullie kinderen eens op!

5 minuten lezen Sjoukje Dijkstra
Ouders voed jullie kinderen eens op!

Child-with-Behavior-Problems-Shutterstock

Lieve ouders, lieve verwende K**kinderen,

“Je bent de baas niet.” Dat kreeg ik te horen, toen ik een verwende blaag (jaartje of 10) duidelijk maakte dat hij speelde op een plek voor de kleintjes. Plaats van ‘onheil’, het oh zo gezellige Familie Pret in het Park in Montfoort. Super leuk. Goed georganiseerd! Genoeg grote springkussens, waar grote kinderen lekker wild aan het springen waren, maar nee, dat ene plekje met een beduidend kleiner springkussentje, was blijkbaar ook ERG aantrekkelijk.  

Hier moesten en zouden grotere kinderen het verpesten voor de kleintjes. Niet bewust, daarvan ben ik overtuigd. Wel werd bewust ervoor gekozen om NIET te luisteren op het moment dat er op vriendelijke manier wat van gezegd werd. Mijn meissie in kwestie die gek is op springen, durfde het niet aan. Al die grote kinderen die aan de muren van het kleine springkussen hingen, en er allerlei wilde capriolen uithaalden. Meerdere malen vragen? Het hielp niet. Vriendelijk, smekend, boos, een beroep doend op hun ‘inlevingsvermogen’ met betrekking tot mijn meissie. Nope. Geen resultaat. Keihard 0 op rekest, waarna ik met een huilend, teleurgesteld meisje dan maar de aftocht blies…

Waar was u lieve ouders?

U stond waarschijnlijk ergens tussen de andere volwassenen lekker een biertje te drinken. Wijntje te doen. Heerlijk. Weekend! Moet kunnen toch? Ondertussen werd een deel van het pret van mijn meisje in ieder geval verpest door uw kind. Natuurlijk laten we ons niet kennen, en was ze al heel snel weer afgeleid en opgefleurd. Maar ding is: het is altijd hetzelfde liedje! We komen U (de non-opvoeders en uw verwende koters) gewoon altijd en overal tegen.

Overal!

Is het niet op zo’n leuk festijn als in Montfoort. Dan wel in de Pretfabriek in Woerden of Monkeytown in IJsselstein. Uw kinderen walsen dwars door het peuter gedeelte, en luisteren? Ho maar! Waar is het respect gebleven voor volwassenen, vraag ik me dan af? In ‘mijn tijd’ was dat wel anders. Dan luisterde je naar een vriendelijk, doch dringend verzoek van volwassenen. Je zei dan: het spijt me, en vervolgde je weg. Heeft u uw kind dat ook een beetje mee gegeven? Natuurlijk is het goed dat een kind voor zichzelf op komt, maar blijkbaar draven we daar nu wel heel erg in door…!

Waar is het omdenken, vraag ik me af? Misschien ben ik abnormaal als ik mijn meisje meegeef dat zij voorzichtig moet zijn, wanneer er een kindje in de buurt is dat kleiner is dan zij. Ik weet hoe vervelend het kan zijn als je het gevoel hebt dat je kleintje zo omver gelopen kan worden. Of dat een groot, vaak zwaarlijvig kind dreigt op je kind te vallen. Ondertussen zou je willen dat je kleintje op zijn of haar gemak de wereld kan verkennen in zo’n speel-gebeuren. Zonder dat je hem of haar continu moet behoeden voor het gevaar, omdat er grote kinderen zijn die het nodig vinden om met ballen te smijten of die er een sport van maken met grote legoblokken te gooien. Meestal op plekken, die helemaal niet voor hen zijn bedoeld.

Dit laatste eens onder het toeziend oog van een mama meegemaakt, die te druk was met haar koffie en telefoon. Ze zag het wel, maar zei er helemaal niets van. Onbegrijpelijk. Haar kind ondertussen maar andere kinderen terroriseren. Snap jij het?

Trend?

Het lijkt wel een trend. Het zelfde weekend kwam ik nog een stel jochies tegen bij een glijbaan. Slagje kleiner, en stukje minder brutaal, maar ook hier werd er niet echt geluisterd. Nee, de steps zouden en moesten op de glijbaan (Ja, u leest het goed) omhoog, waardoor er allemaal rubbersporen op de glijbaan kwamen, en mijn meissie wederom niet kon glijden. Vervolgens werd een van de steps zo naar beneden geflikkerd. Bijna op het hoofd van mijn 1-jarige zoontje die daar zijn (eerste) wankele stapjes zette. Daar eindigt het niet. Nee, ook nog niet eens zo lang geleden bij een speeltuintje, vond een ander stel jongens het nodig om op de glijbaan te spugen. U leest het goed: spugen! Toen ik vroeg of ze dat normaal vonden, knikten ze ijverig van Ja. Lachen joh! 🙁

Kids will be kids

Natuurlijk, kids will be kids. Kinderen halen streken uit. Kinderen doen soms van die dingen dat je denkt: Echt waar? Ook buiten zicht zullen ze zich regelmatig anders gedragen dan u en ik aan onze kinderen meegeven. Ook dat kan. Daar zijn het kinderen voor die uitproberen. Het hoort erbij. Ook heerlijk genieten van en lachen om sommige apenstreken, maar daar gaat het in dit geval niet om.
Het is de brutaliteit. De manier waarop er wordt gereageerd wanneer je er wat van zegt. Zelfs al is het heel vriendelijk. Dat is tekenend. Voor een groot deel is het iets, waar u – lieve ouders – uw invloed op zou kunnen uitoefenen. Op een positieve manier. Dat wil zeggen, als u zich geroepen voelt. Blijkbaar doet u dat niet. Het lijkt erop dat deze kinderen alles mogen. Hoewel ze bij u thuis vast niet spugen, waar u wilt zitten? Dan gaat u uit uw plaat. Vraag ik me af: Leert u uw kinderen niet dat de regels die thuis gelden (niet spugen enzo), ook zo gelden bij anderen (op andermans bezittingen niet spugen)? Misschien nog wel meer. Ofwel, nog netter met andermans spullen omgaan, dan je eigen spullen en je aanpassen aan de regels bij iemand/ ergens anders?

Respect

Mag ik wat vragen? Hebben uw kinderen respect voor u? Mooi! Hebben ze ook respect voor hun leraar en lerares? Fijn! Leer ze dan ook respect te hebben voor andere volwassenen. Die kunnen af en toe ook nog best eens wat nuttigs meegeven. Uiteraard, u doet de opvoeding, als u die niet overlaat aan de leraren en kinderjuffen, zoals zoveel ouders dat tegenwoordig prefereren. Dat de leraar en kinderjuf, de crècheleidster of gastouder daar niet echt voor is, dat besef moet volgens mij nog indalen.

Zeldzaam, maar het bestaat nog…

Tot nu toe is het de enkeling die bij mij de moed erin houdt. Scenario: wederom bij de glijbaan, waar een stel jongens in een vaart op en af de glijbaan gaat. De schommel wordt wild om de paal geslingerd. Dochterlief wil glijden. Een van de jongens, minstens twee koppen groter dan zij, zegt tegen zijn vriendjes: “Zij mag ook glijden.” Hij werpt zich op als haar edele beschermheer. Geweldig! Zo zie je maar. Het kan wel. Het bestaat nog. Alleen is het helaas een zeldzaamheid geworden… Zullen we dat samen veranderen?

Reacties
  • Marije zei

    Het had mijn zoon kunnen zijn. Die kan zo ook uit de hoek komen. En nee, daar ben ik niet trots op. En ja, ik doe vreselijk mijn best om hem te helpen. Om niet verdrietig te worden als iemand hem ergens op aan spreekt. Om hem te leren dat het niet persoonlijk bedoeld wordt en dat die mevrouw echt niet de rest van zijn leven boos op hem zal blijven. Dat het niet erg is als je iets doet dat niet door de beugel kan dat iemand daar iets van zegt.

    Wie ben jij Sjoukje, om hem een k**kind te noemen. Om hem verwend te noemen. Om er van uit te gaan dat ik met een wijntje aan de bar hang. Om mij er van te betichten dat ik mijn kind niet opvoed. Weet jij wat ik door de week hen met hem te stellen heb? Hoe ik hem elke dag uit bed moet slepen om hem naar school te krijgen? Of hoe ik hem probeer te troosten als hij verdrietig is omdat iemand een boze stem opzette?

    Hij is tien, dus als ik met hem in een speeltuin ben loop ik er niet de hele dag naast. Het kan zelfs voorkomen dat ik hem een kwartiertje zijn gang laat gaan. Omdat hij eindelijk plezier heeft en dat ik er geen kwaad in zie.

    Natuurlijk weet ik dat het kleine springkussen voor de kleintjes is. En als ik hem daarop zie rauzen zal ik hem er afhalen. Ik zal hem uitleggen dat kleine kinderen daar veilig moeten kunnen spelen. En dat zal hij accepteren. Omdat ik zijn gebruiksaanwijzing ken. Jij kent die niet Sjoukje.

    Niemand weet hoe het is om in iemand anders zijn schoenen te staan. Laten we niet net doen of we de wijsheid in pacht hebben. Jij weet niet hoe jouw kleine lieve meisje over een jaar of 4 reageert. Ik heb fouten gemaakt tijdens zijn opvoeding, zoals alle moeders die maken. Dat wil niet zeggen dat ik mijn telefoon belangrijker vind dan mijn kind. Ik kan je verzekeren Sjoukje, ik doe echt mijn stinkende best. Ik heb al genoeg twijfels zonder dat andere mensen zeggen dat ze het beter zouden kunnen. Dus laten we daar alsjeblieft mee ophouden.

  • R. V zei

    Zeer herkenbaar ! Toen mijn kinderen klein waren speelde ik buiten altijd mee (tot een bepaalde leeftijd). Balletje overtikken, begeleiden in de speeltuin, stukje fietsen etc. Ook om mijn kinderen bij te sturen. En soms moest ik ook andere kinderen bijsturen die over anderen heen denderden met hun brutale en vaak grof gebekte monden. Dat deed ik altijd vriendelijk. Soms hielp het, vaak niet. Je werd aangekeken of je van Mars kwam. Het verbaasde mij toen al dat er zo weinig andere ouders waren. Kinderen hebben toch toezicht en begeleiding nodig?? Helaas hebben we van 2 buurtjongens nog steeds last. Tegen onze muur voetballen ondanks vriendelijk verzoek daar mee te stoppen. Respectloos reageren. Tegen hun moeder een ander verhaal op hangen zodat ik met de nek werd aangekeken. Haar jongens deden toch niets ? wel dus…..ik was altijd op straat aanwezig en zag precies de verhoudingen in de buurt. Onze kinderen werden met buitenspelen alleen maar gebruikt. Maar ik was een roepende in de woestijn. Onze kinderen spelen niet meer met hun. Ik probeer ze te negeren maar het bederft een groot deel van mijn woongenot. Denk niet dat ik als een moraalridder over straat liep. Observeerde vooral en greep soms in. Maar ik mis de correctie en toezicht vaak van andere ouders naar hun kinderen toe. Vind je het gek dat kinderen zo worden.

  • Okko Dijkstra(ex leerkracht en opa:-) zei

    Helemaal mee eens Sjoukje.Een goed artikel over normen en waarden.
    De opvoeding is niet meer wat het geweest is.Kinderen leren niet vanzelf wat normaal gedrag is.Ouders moeten hun kinderen leren om respect te hebben voor de leefomgeving en voor anderen,kinderen en volwassenen.Invoelend gedrag ,het tegengestelde van egoïstisch gedrag moet worden voorgeleefd ,zodat de kinderen leren respect te hebben voor andermans spullen en de gemeenschappelijke ruimte.
    De maatschappij gaat kapot ,wanneer dit dikke Ik gedrag de overhand krijgt.
    We moeten dit niet laten gebeuren.

  • Danny zei

    Ik zie ook vaak ouders discussiëren met hun kinderen, proberen ze te overtuigen van hun gelijk. Het zijn kinderen…

    Maar tegelijkertijd zie ik ditzelfde probleem in onze gehele maatschappij, zonder consequenties is er weinig fatsoen. Deze individualistische cultuur begint gevaarlijke vormen aan te nemen wanneer fatsoen enkel voorkomt uit eigenbelang i.v.m. consequenties.

    We doen het allemaal, maar als kinderen ons gedrag gaan kopiëren zien we dit probleem schijnbaar sneller in.

  • Ouders zijn tegenwoordig te bang om hun kind diepongelukkig te maken door ze soms ook eens niet hun zin te geven. En ik zie als nieuwe trend om naast je kind te staan i.p.v erboven. Nou vind ik dat wel een goeie ontwikkeling, alleen os het een beetje doorgeschoten in : kinderen staan boven de ouder. Ik zie nog maar weinig ouders met echt ruggengraat. Jammer

  • Christa zei

    Volwassenen realiseren zich blijkbaar niet dat zij een voorbeeldfunctie moeten hebben voor de jeugd. Hierdoor is het voor kinderen vreemd dat zij als brutaal gezien worden. Grote mensen in hun omgeving doen toch ook zo. Kijk maar eens om je heen hoeveel volwassenen bv met de telefoon in de hand op de fiets zitten, oversteken door rood, voordringen bij de kassa, middelvinger omhoog steken naar een ander als hen iets niet zint.

  • ilona zei

    Vorige week bij de Jumbo: zat ik gehurkt naar iets op de onderste plank te zoeken begint er ineens een kind in mijn oren te schreeuwen en niet zachtjes, ik schrok me rot. Kind sprong weg en begint tegen dingen in de schappen te schoppen en nog meer te gillen. Ik zei: hee, doe es kalm, krijg ik een woedende moeder tegenover me te schreeuwen : waar bemoei jij je godverdomme mee, het zijn toch kinderen …….. ik voelde me heel boos worden, kon het nog net opbrengen om te zeggen: ja, en u bent ervoor om ze op te voeden, of vindt u van niet?….. viel helemaal verkeerd ……

  • Nathalie zei

    Het is inderdaad heel erg gesteld tegenwoordig. Als leerkracht zie ik het ook…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ook leuk

Alleenstaande moeder

Een huis kopen als alleenstaande ouder: wat is belangrijk?

  • 1 jaar geleden
  • 3 minuten lezen
Blogs over kinderen en ouderschap

Vliegen met een zieke dreumes. Hebben wij weer!

  • 1 jaar geleden
  • 7 minuten lezen
Vakantie met kinderen

Goedkoop vliegen naar Curacao tips!

  • 1 jaar geleden
  • 4 minuten lezen