“Ik heb vrienden gemaakt met mijn kanker”
Ik tref Dana middenin de ochtenddrukte. Haar driejarige tweeling heeft het druk met een oude verhuisdoos, hij in zijn Star Wars pyjama, zij in haar prinsessenjurk. Dana, onopgemaakt, haren wild, maar nog steeds de prachtige vrouw, die ze altijd is verontschuldigt zich drie keer. Ik ook, omdat ik eigenlijk 4 uur te vroeg ben…
Het gaat niet om de cadeaus
Terwijl de tweeling vrolijk verdergaat met hun spel, praten we over kerst. Hoe ziet kerst er dit jaar uit voor Dana?
“Anders dan de vorige jaren. Natuurlijk, ik ben zo intens dankbaar en gelukkig dat ik er ben, uiteraard speelt dat dit jaar meer dan normaal. Het gaat ook niet om de cadeaus. Het wordt dit jaar veel spiritueler. We praten met ze over wat kerst echt betekent, over God. We leren ze bidden, dankbaar te zijn. Maar ik wil vooral dat ons huis gevuld wordt met het gelach van kinderen, blije gezichten, daar gaat het om”.
Ik vermoedde al dat de kanker terug was…
Die prachtige zomerdag in september vierden we samen de 9de verjaardag van haar oudste zoon, toen dat ene telefoontje kwam. Onverwacht, we verwachtten de uitslag immers pas twee dagen later…
“Ik was eigenlijk verbaasd over mijn reactie. Ik was de controle over mijn emoties volledig kwijt en stortte in, daar midden in die speeltuin. Ik had verwacht hetzelfde te reageren als de eerste keer dat ik de diagnose te horen kreeg; Nuchter, to the point. Ik vroeg de dokter toen namelijk meteen naar de behandeling en hoe ernstig ik eraan toe was. Dit keer kon ik dat niet. Misschien was het omdat jullie bij me waren. Mijn hele leven flitste aan me voorbij. Ik denk dat het ook goed is, om af en toe volledig toe te geven aan je emoties, los te laten. De kanker kwam niet onverwacht. Ik vermoedde al dat het terug was. Dit keer was ik bang, bang voor wat ze mij aan konden doen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb niks tegen Westerse medicatie, maar ik wilde dat absoluut niet meer. Geen chemo, geen bestraling. Dat wil ik nooit meer. Ik gebruik nu wel medicijnen, met gezonde tegenzin, maar de dokters hebben me verteld dat de tumoren zich anders heel snel kunnen verspreiden. Pas toen jullie mij letterlijk oppikten, was ik me weer bewust van mijn omgeving. Het eerste wat ik vroeg was of de kinderen er iets van meegekregen hadden. Gelukkig was dat niet zo.”
Denk je weleens aan de dood?
“Absoluut. Ik ben niet bang voor de dood. De dood is voor mij een soort oversteek naar iets moois. Misschien dat we aan ‘de andere kant’ eindelijk louter vrede en puur geluk zullen vinden. Ik ken mensen met een bijna doodervaring. Zij zeggen stuk voor stuk dat het zo vreedzaam en sereen was, dat het zelfs moeilijk was om weer terug te komen. Maar natuurlijk, ik heb kinderen en dat is het allermoeilijkst in dit proces. De dokters zeggen dat ik nog 10 jaar heb, misschien meer. Dan ga je aan het rekenen en denk je aan wat voor leeftijd ze dan hebben. Ik bid elke dag dat ik er nog voor ze kan zijn wanneer ze die moeilijke leeftijd bereiken en dat ze in die gevoelige puberteit niet hun moeder hoeven verliezen. Dat zou vreselijk zijn. Hoe moeten ze daarmee omgaan op die leeftijd? Ik wil ze dat besparen.”
Ben je bang voor de dood?
“Nee, maar dat kan ik me ook niet permitteren. We mogen niet onderschatten wat voor impact dit alles op onze kinderen heeft. Ik heb er vrede mee, omdat ik weet dat daar iets moois is. Ik zie de dood niet als iets engs. Je kunt niet van kinderen verwachten dat ze de dood als vreedzaam en zelfs verlossend zien. Het enige wat de dood voor hen betekent is verdriet en pijn.”
Hoe speelt kanker een rol in jouw leven als moeder? Praten jullie er thuis over?
“We hebben het de oudste verteld. Hij was 2 toen de eerste keer kanker bij mij geconstateerd werd. Hij herinnert zich nog veel van toen. Hij heeft geholpen mijn haren af te knippen en scheren. Ik wilde niet dat ik ineens kaal zou zijn. Ik heb hem bewust deelgemaakt van het proces. Ook daarna wilde ik het leuk voor hem maken, hij mocht bijvoorbeeld helpen mijn kale hoofd te wassen, dat vond hij zo grappig. Toen we het dit keer vertelden vroeg hij me waarom het terug was. Hij dacht dat ik er na al die medicijnen en 6 jaar later nu voorgoed vanaf was. Voor hem is het ook moeilijk te begrijpen dat ik nu, 3 maanden later, nog steeds niet ‘beter’ ben. We hebben hem verteld dat het dit keer heel ernstig is, we zijn daar heel eerlijk in geweest. Het maakt hem soms boos en ook bang. Ik heb vroeger vaak gezegd dat ik een vredig en rustig familieleven wil. Dat zeg ik nu nooit meer, dat kun je kinderen niet aandoen. Als er iets met me gebeurt, zullen zij zichzelf verwijten dat zij niet genoeg hun best hebben gedaan lief en gehoorzaam te zijn. Natuurlijk is het af en toe chaos in huis. Natuurlijk ben je weleens boos, het hoort er gewoon bij. Ik heb tegen mijn zoon gezegd dat mijn lichaam nu eenmaal graag kanker ‘maakt’, daar kunnen we niets aan doen.”
Hoe gaan de kleintjes ermee om?
“We praten er niet over met hen. Het woord kanker wordt ook niet gebruikt hier in huis. Ze weten wel dat ik het heb, maar dat heeft voor hun geen betekenis. We dragen allemaal een armbandje met een hangertje waarop staat ‘hope’. Dit armbandje betekent dat we een team zijn. Een team dat elkaar altijd steunt . Als mensen aan de tweeling vragen wat dat armbandje betekent, vertellen ze dat hun moeder kanker heeft en dat we een team zijn. That’s it. Ik wil mijn kinderen ook iets moois nalaten, mooie herinneringen. Leren dat ze hun passie moeten volgen, maar ook dat geven het mooiste is wat er is. Vandaar ook dat ik een blog ben begonnen.”
Je wil met jouw blog ook andere vrouwen inspireren?
“Ik zie wat ik nu meemaak als een ‘healing’, niet als een strijd. Het is heel natuurlijk voor mensen om tegen me te zeggen ‘jij gaat deze strijd winnen, je kunt het’. Maar er valt niks te strijden, wel te healen. Het is de grootste wake up call die je kunt krijgen in het leven. Een waarschuwing dat je een ander pad moet kiezen, dat je jouw leven veel mooier en puurder moet leven. Dat de kanker terugkwam in mijn lichaam is voor mij een waarschuwing dat ik de vorige keer niet genoeg geleerd heb, nog steeds niet vol in het leven sta. Ik zie kanker niet als een vloek, maar als een gift. De eerste keer dat ik hoorde dat ik borstkanker had, liep ik buiten en het leek alsof de hele wereld een filter had gekregen. Ik ZAG ineens, alles was zo mooi, zo kleurrijk. Het is jammer dat we alleen door zo een ervaring in staat zijn te zien, te leven. Daarom wil ik alle vrouwen inspireren, juist ook als ze geen kanker hebben. Het is zo belangrijk dat je van jezelf leert houden. Dat leren wij nooit als kind. Leer jezelf accepteren. Het leven is zoveel mooier en lichter als je jouw hart elke dag kunt openen en vullen met pure liefde. Probeer het maar eens. Het is keihard werken, elke dag weer. Ik bid nu meer dan ik ooit deed. Ik vraag om hulp, soms om HULP met hoofdletters. En daarom wil ik andere vrouwen inspireren, elke dag. LEEF, geniet, heb lief, maar leef niet in angst! En blijf lachen. Ik weet dat het in mijn natuur zit. Ik kan niet bij de pakken neer gaan zitten en me afvragen ‘waarom ik?’ Ik leef en ik lach en heb vrienden met mijn tumoren gemaakt (terwijl ze dit zegt, wijst ze naar de plekken waar de tumoren zitten en vertelt me dat de ene een jongen is en de andere een meisje).”
We nemen afscheid in de stromende regen, maar uiteraard niet zonder de nodige grappen te maken. Vrolijk spring ik op een doorweekt zadel. Who cares?
Beeld: Facebook Dana Bledsoe