Waar ben je naar opzoek?

Lieve kleine Aylan

2 minuten lezen denise Denise Meijer
Lieve kleine Aylan

och lieve jongen

Lieve kleine Aylan,

Met geen enkel idee van wat er was gebeurd stuitte ik op jouw foto op een normale donderdagochtend. Heel Facebook heeft het erover.

Een ‘normale donderdagochtend’ voor mij is; rustig op de bank zitten, terwijl mijn zoontje (die trouwens net zo oud is als jij mocht worden) de boel ‘op stelten’ aan het zetten is in ons huis. Zoals een peuter van drie kan en hoort te doen. Spelend met zijn blokken, zeurend om het te gezonde beleg op zijn boterham en stampvoetend naar zijn kamer, omdat papa wederom de chocopasta mee naar het werk heeft genomen.

Het is moeilijk om te bevatten dat ‘normaal’ er voor jou heel anders uit heeft moeten zien. Dat ‘normaal’ betekende dat mama en papa altijd op hun hoede moesten wezen. Dat de angst om mijn kleintje los te laten irreëel is vergeleken met de letterlijke doodsangsten die jouw ouders van dag tot dag door moesten maken als jij even buiten wilde spelen met jouw grote broer. Als je überhaupt al buiten kon spelen want ook dat weet ik niet.

Ik ben er dankbaar voor dat ik onwetend ben als het gaat om wat er in bepaalde landen gebeurt. Dat ik niet weet hoe het is om uiteindelijk de keuze te moeten maken om huis en haard achter te laten en geluk en vooral veiligheid elders te zoeken.

Ik zeg expres geluk. Wat in mijn (en in menig ander zijn oogpunt) zou betekenen dat we op zoek gaan naar rijkdom, naar dat beetje extra om ons leven een leuk zetje te geven. Terwijl geluk in jullie ogen niets anders is dan alles wat ik al heb. Een warme maaltijd op tafel, een dak boven mijn hoofd en de mogelijkheid om mijn kind, daadwerkelijk een kind te laten zijn.

En weet je, Aylan. De mensen die van die rare dingen zeggen, zoals dat het een ‘probleem blijkt wat zichzelf oplost’, weten niet beter. Zij reflecteren hun eigen definitie van geluk op jou. Terwijl ze zich niet beseffen dat het geluk waar jij, je ouders en broer naar op zoek waren alles is wat ze zelf altijd hebben gehad. De een iets meer dan de ander maar wij liggen allemaal nog niet dood op het strand. Ik kan mij niet voorstellen dat jullie voor de lol, als gelukszoekers, in met honderden in een bootje gaan zitten en een gevaarlijke oversteek maken. Als jullie op zoek zouden zijn naar dat beetje extra’s dan was je vast wel in het vliegtuig gestapt. Dan was dat mogelijk geweest. Maar dat was geen optie.

Zoals je daar lag, in het water op het strand van Bodrum, een plek waar menig mens zijn toevlucht zoekt voor hun ontspanning en vakantie (ook vele Nederlanders) die hun eigen definitie van geluk hebben; zag ik mijn zoon in dezelfde houding liggen maar dan veilig slapend in zijn eigen bed.

Daar waar jouw leven, nog voordat je gelukkig kon worden en veiligheid zou hebben, op dramatische wijze tot een einde kwam; prees ik mezelf gelukkiger dan ooit te voren. Want al het geluk, waar jullie je leven voor hebben gegeven, is alles wat ik bezit. En dat jouw mama en papa er alles voor over hadden, om dit voor jullie te verwezenlijken, maakt hen géén gelukszoeker, uitkeringstrekker, profiteur of klaploper. Maar helden en heldinnen. En deze helden en heldinnen verdienen in mijn ogen niets anders dan respect en ik hoop dat er meer en meer mensen zijn die zich dit beseffen. Opdat jullie overtocht, die jullie leven voor altijd veranderd heeft, niet voor niets heeft hoeven te zijn…

Denise Meijer

Hoi! Ik ben Denise. Freelance tekstschrijver, blogger bij Love2BeMama (al jaren!), auteur van mijn eigen ‘Dirty Novel’, moeder van een Engeltje, een Bengeltje en een Prinses. Zelfstandig huismanager en eigenaresse van Tekstbureau Het Pennetje. Sarcast, optimist, eigenwijs en humorist. Schrijft graag vunzige tekstjes en ik heb een ‘no-nonsense’ mentaliteit. Ook schrijf ik graag over het echte moederschap: ongecensureerd en zonder filter!

Reacties
  • margriet senses zei

    Wat mooi hoe u dit heeft omschreven mensen die nog verstand hebben
    het zou maar eens oorlog moeten worden in nederland en dan kijken hoe ze er over denken

    Ik woon zelf in turkije sinds 8 maanden en hoor en zie op de televisie verschrikkelijke dingen die je hier in nederland niet eens ziet ..

    ik ben nu zelf een actie gestart om
    Potloden schrijftjes kleurboeken enzovoort mee mee te brengen vanuit nederland naar turkije en dan
    Naar hatay naast de grens met het oorlogs gebied
    Zodat kinderen even kunnen kleuren iets kunnen doen zodat ze even nieg hoeven te denken aan de oorlog
    Waar hun niks aan kunnen doen!!!

  • Danielle De Bolster zei

    Super goed geschreven. Kippenvel op mijn armen!
    En zoals jij het beschrijft is het maar net. Denk dat wij ons eigenlijk niet eens realiseren hoe goed wij het allemaal hebben.

  • Sylvie zei

    Mooi geschreven, ik ben het helemaal met je eens. Ik lig er ‘s nachts echt wakker van, weet je dat er al 2500 vluchtelingen in de Middellandse Zee zijn verdronken? Maar deze ene foto maakt het pas echt – verschrikkelijk – realiteit.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Ook leuk

Alleenstaande moeder

Een huis kopen als alleenstaande ouder: wat is belangrijk?

  • 1 jaar geleden
  • 3 minuten lezen
Blogs over kinderen en ouderschap

Vliegen met een zieke dreumes. Hebben wij weer!

  • 1 jaar geleden
  • 7 minuten lezen
Vakantie met kinderen

Goedkoop vliegen naar Curacao tips!

  • 1 jaar geleden
  • 4 minuten lezen