‘Heeft Thijs eigenlijk een pop om mee te spelen?’, vroeg mijn zus me laatst. Een pop voor mijn zoon? Eh nee, die heeft mijn zoontje van 1 dus niet. Knuffels, dat wel, maar geen pop. Die knuffels smijt hij trouwens vooral gierend van het lachen door de kamer.

Een pop voor mijn zoon

De vraag van mijn zus zette me wel aan het denken. ’s Avonds vroeg ik het mijn man: ‘Moeten we hem geen pop geven?’. Met een opgetrokken wenkbrauw zei hij ‘Een póp? Om de flés te geven bedoel je?’.

Eigenlijk is het heel vreemd dat we wél moeite hebben met een pop voor een jongetje, maar niet of in ieder geval minder met een meisje dat bijvoorbeeld met autootjes speelt. Ik maak me er zelf ook schuldig aan. Zo vind ik het bijvoorbeeld stiekem best wel raar dat je in bepaalde webshops onder de jongenskleren ook roze rompertjes en pyjama’s met My Little Pony erop tegenkomt. Terwijl ik het stoer vind als een meisje in een Spidermanpyjama slaapt.

Op de kinderopvang loopt Thijs trouwens wel met een knalroze poppenbuggy met Hello Kitty erop. Dat vind ik prima. Misschien omdat hij daar gewoon met rondloopt, net als met zijn (blauwe) wagentje thuis, en er geen popje aan de pas komt. Hij vertoont op zo’n moment dus geen typisch ‘meisjesgedrag’.

De Kriebels

Een vriendin vertelde laatst hoe haar dochtertje, die zo’n beetje even oud is als mijn zoontje, van iemand zo’n babypop met een flesje erbij had gekregen. ‘Ze begon er meteen op een hoog toontje tegen te brabbelen, en het popje de fles te geven. Vréselijk’, zo vertelde ze mij. ‘Maar’, zo ging ze opgelucht verder, ‘gelukkig gooide ze de pop een paar minuten laten dwars door de woonkamer.’

Net als mijn vriendin vind ik het vreselijk als meisjes van die ‘poppenmoedertjes’ zijn, die met een babypopje in een piepklein wiegje rondlopen. Kleine kindjes die met baby’s dwepen. Het heeft iets onnatuurlijks, vind ik.

Geen pop voor mijn zoon…

Dus misschien is de conclusie wel dat ik ook geen pop in huis zou halen als ik een dochtertje had. Ik kan gewoon niet zo goed tegen dat poppenmoedergedrag. Een kind moet niet op zo’n jonge leeftijd al klaargestoomd worden voor een toekomst waarin het ouderschap wordt geïdealiseerd. Laat ze eerst zelf maar eens kind zijn.

Deze blog is geschreven door Magda Dullemond.